dag 27

dag 27,

Nou, dat was me het avondje wel. Vanaf deze plaats vertrekken er veel campers naar Oblia waar de veerponten vertrekken naar Italië enz.
Dat betekende dus dat er s'avonds laat nog campers vertrokken. Dat was niet het ergste maar er stonden twee buurmannen tot diep in de nacht heel hard te praten.
Het hielp niets of je het raam luidruchtig dicht deed, ze keken alleen maar en kletsten gewoon luid verder. En bovendien was er weer flink harde muziek vanaf de camping. Ook liep onze buurman zijn camper in en uit, sloeg met zijn deur maar vertrok toch niet. Voor ons was de maat vol dus dat betekende de volgende morgen  biezen pakken en wegwezen. Hier bleven wij geen minuut langer. Niet alleen vanwege de luidruchtige nacht maar ook omdat de omgeving zwaar tegenviel.
En zo kwamen wij dus toch nog op een ander camping terecht.
Deze ligt bij het plaatsje San Paolo.

de haven van San Paolo

Toen wij er aankwamen werden wij heel vriendelijk ontvangen. Albert mocht meelopen om een plekje te kiezen.. Dat vond hij op een groot (gras)veld dat nu geel en kaal was vanwege de erge hitte die ook hier was.
Hier voelde het direct goed aan. Maar o, wat was het warm. Wij draaiden de luifel uit met een zonwerend doek aan de zijkant. Max lag onder de camper af te koelen in de schaduw waar het ook een beetje tochtte .
In de middag reden wij op de scooter naar San Paolo. Wat een leuk plaatsje is dat! Wij stalden de scooter ergens en liepen langs de haven. In de zee stond op een afstand een puntige grote rots in het water. Daarvoor lag een verschrikkelijke lelijke zeilboot. Het leek wel van de marine. Albert zocht het later op en het bleek een Russisch  zeilschip te zijn dat van een Russische miljardair is. Het is echt een lelijk zeilschip van 140 meter lang en 25 meter breed. Het heeft 8 verdiepingen en de masten zijn elk 25 meter hoog. Kost maar 300 miljoen. En dat lag daar dus voor die rots.
Wij gingen aan de rand van de haven zitten waar Max zo het water in kon lopen. Officieel was het ook hier weer verboden voor honden maar niemand zei er iets van. Wij zaten ook niet aan het strand dat verderop was. Wij keken wat rond en gaan nog opzoek voor slippers. Albert zijn

leren slippers hadden het begeven en wilde graag nieuwe hebben. Helaas, er waren alleen strand en badslippers te koop.
Intussen was het weer ruim 40 graden. Toen wij weer  bij de receptie van de camping aankwamen vroeg ik of dit nou de normale temperatuur van Sardena was.  Wij hadden immers gelezen dat de normale temperatuur in deze maanden 24 tot 28 graden zou zijn. De medewerkster vertelde dat deze temperatuur ook voor de Sardeense bevolking extreem was. Ze vertelde ook nog dat de temperatuur van het zeewater nog nooit zo warm is geweest als dat het nu was.

de rots met aan de rechter kant het Russische zeilschip.( met vergrootglas te zien)

In de avond toerden wij nog wat op de scooter en wilden Max wederom af te laten koelen in het water maar wat wij ook deden, hij had er geen zin meer in.