dag 34 en 35 ,donderdag 16-8 en vrijdag 17-8

dag 34 ,

Sluis

Wakker worden in Nederland, is even wennen hoor.
Helaas zijn wij opgegeten door de muggen vannacht. Wij hadden er minstens al 40 gevangen voordat wij naar bed gingen.
Ik kwam op het heldere idee om ze met de kruimeldief te vangen en dat werkte uitstekend.
Wat minder fijn was is dat die beestjes de weg naar de uitgang wisten te vinden en dat ze dus heerlijk rondvlogen s'nachts en ons als diner aanzagen.
Maar goed, het was niet anders.
Na de koffie vertrokken wij met de camper naar Sluis. Sluis is een erg leuk stadje net over de grens in België. Wij haalden herinneringen op .Vroeger waren wij hier met de kinderen geweest.
Toen waren er veel seks shops en winkels waar je gewoon wapens kon kopen.
Deze waren op een enkele na allemaal verdwenen. Wij dronken op een plein cappuccino en gingen daarna naar het strand.
Normaal doen wij dat op de fiets vanaf de camping maar die hadden wij deze vakantie niet mee. De

rest van de dag bleven wij op de camping. Dit was een mooi besluit van een prachtige vakantie.

Vrijdag 17,8
Na een nacht met weinig slaap vanwege de muggen ging het dan echt gebeuren.
Voor de allerlaatste keer deze vakantie de pootjes in draaien, wc legen, en de andere dagelijkse routine klusjes die bij het camperen horen.
Vandaag gingen wij na 35 dagen vakantie naar huis. Met gemak hadden wij het nog wel even vol gehouden maar de arbeid riep weer.
Met op de kilometerteller 3877 kilometer erbij stopten wij weer voor ons huis adres.

Intussen liggen de plannen voor volgend jaar al klaar, wie weet schrijf ik dan weer.

dag 33, woensdag 15-8

dag 33,

Dover Castle

Wij verlieten de allerlaatste camping in Wales en reden naar Dover.
Gisteren hadden wij al gezien waar wij moesten zijn en daardoor reden wij er in een keer naar toe.
Na de douane formaliteiten, wat inmiddels al heel gewoon is geworden voor ons, mochten wij al snel aan boord. Vanaf het zonnedek zagen wij hoog op de krijtrotsen het prachtige Dover Castle staan ( 12e eeuw), deze zie je ook vanaf de weg als je in Dover rijd. Stipt op tijd voer de DFDS de haven uit en precies op tijd kwam hij na anderhalf uur varen in Calais aan.

Goodbey Wales, Engeland

 En hier leek het wel alsof wij gedetineerde waren. Hoge hekken van zeker 3 meter hoog in dubbele rijen met  2 meter afstand.  Daarop nog opgerold prikkeldraad, kilometers en kilometers lang.  Dit alles om de illegalen mensen, die de vrachtwagens in willen om naar Engeland te komen, tegen te houden.Wij zagen bij de boot politie agenten of /en douane ambtenaren  met honden  langs de vrachtauto's lopen om zo de illegalen op te sporen.  Wij reden richting Cadzand en na de kilometers lange  hekken zagen wij geïmproviseerde tentjes van plastic tussen de struiken staan waar de vluchtelingen verbleven of verbleven hadden. Dit alles was niet prettig om te zien. Al snel kwamen wij op de camping de Essenhoeve in Cadzand aan. Na la die dagen hadden wij nog echt geen zien om direct door te rijden naar huis.
Deze camping was een van de eerste campings die wij bezochten toen wij een camper hadden zo'n 10 jaar geleden maar ik kon mij er helemaal niets meer van herinneren.
Ik melde ons aan bij de receptie en het was heel vreemd om na 33 dagen ineens weer Nederlands te spreken.
Ook op de camping zelf met andere kampeerders was dat vreemd. De rest van  dag bleven wij op de camping.

dag 32 dinsdag 14-8,

dag 32,
Wij reden weg uit Westham met mooi zonnig weer. Het ging vandaag echt gebeuren, wij reden naar de laatste camping in Wales die vlakbij Dover was. We reden zomaar weer langs de Noordzee. Geen Ierse zee of Atlantische oceaan maar gewoon de Noordzee.  wel een rare gewaarwording hoor. Een hele andere kustlijn dan in Nederland. Heel langzaam aan begon het door te dringen dat wij morgen weer in Nederland zouden zijn. Wij reden door een plaats waar een mooie promenade was met een grote pier in zee zoals in Scheveningen. Aan de huizen kon je echter wel zien dat wij nog in Engeland waren. Prachtige Engelse huizen en cottages zagen wij langs komen. Je kon het enigszins met Vlissingen en Knokke  vergelijken.

Op een gegeven moment reden wij over een landweg, nabij Winchers,  door het prachtige glooiende landschap toen plotseling  alles stond. Het duurde en duurde. Automobilisten begonnen uit te stappen en heen en weer te lopen totdat de een na de andere omdraaide.
Op een gegeven moment draaide iemand zijn raam open en zei tegen ons dat de politie de weg had afgezet voor onbepaalde tijd. Geen idee wat er aan de hand was maar wat moesten wij doen? Tom stuurde ons over deze weg en wij hadden geen idee hoe wij anders zouden moeten rijden. Wij besloten maar af te wachten wat er ging gebeuren. Er draaide er steeds meer en meer.
Na een half uur ging het allemaal ineens weer rijden. Wij kwamen voorbij een restaurant waar de parkeerplaats met rood/witte linten was afgezet en waar heel veel politie auto's en ziekenauto's  stonden. Wij zagen echter niets maar er moet iets gebeurd zijn.

Wij kwamen door dover en zagen direct waar wij morgen de boot konden vinden. Dat was fijn want dan hoeven wij morgen in ieder geval niet te zoeken.
Op een gegeven moment stuurde Tom ons een ietwat smalle landweg in en deze werd smaller en smaller.

Max had wel zin in een konijnenboutje

Af en toe kwam er een tractor uit tegenovergestelde richting en dat was heel krap passeren. Na ongeveer 10 min rijden zei Tom : u heeft u bestemming bereikt. Bestemming bereikt? we stonden midden op de landweg. De coördinatie  punten uit het boekje klopten alweer niet. Albert moest de camper draaien en dat viel hier echt niet mee. Uiteindelijk lukte het toch en reden wij de smalle weg weer terug.
Hij stelde Tom nu in en uiteindelijk moesten wij ongeveer 15 kilometer terug rijden en daarna vonden wij de camping al snel.
Ik had deze van te voren al gereserveerd en bij binnenkomst van de receptie ging alles direct van een leien dakje.
We hadden een mooi plaats op grint met een groot stuk gras ernaast. En daar zaten konijnen, heel veel konijnen. Max had dit al snel in de gaten en stuiterde de camper door. Die moesten wij hier dus goed in de gaten houden.
Wij probeerde nog naar het centrum van het plaatsje te lopen maar de camping zat aan een drukke weg en een centrum was niet te vinden. Dus uiteindelijk zijn wij maar bij de camper gebleven.

op de camping zag het bruin van de konijnen.

dag 31, maandag 13-8

dag 31,
Vandaag waren wij precies al een hele maand onderweg. Een hele maand vakantie en nog vijf dagen te goed!
Gisteravond is Albert nog even alleen naar het strand gewandeld en nu was het eb. Nu was er wel zand te zien en kon Max nog even lekker rennen. 
Het was vannacht toch wel rustig geweest op de camping, althans waar wij stonden.
Terwijl wij nog aan het ontbijten waren kwam er een werk busje met een oma erin aan scheuren en zette die op zo'n dertig meter afstand bij ons vandaan.Zij kwam duidelijk van een andere plaats af en had alles zo in dat busje gesmeten om het er hier weer uit te halen.
Even later kwam zoon lief aan met ook zo'n busje en daarna nog twee. Kortom een hele familie verhuisde van plek A naar plek B.
Wij zijn waren weer een ervaring rijker en het was toch zo gek nog niet dat Albert meestal ging kijken voordat wij ons bij een receptie aanmelden.
Achteraf bleek deze camping dus 750 plaatsen te hebben en wij hadden meer het idee dat dit tevens een evenementen terrein was.
Wij gingen op weg naar een camping die Albert in een boekje had gezien.
 Maar helaas klopte de coördinatie punten die in dat  boekje stonden niet. Toen Tom zei: U heeft uw bestemming bereikt stonden wij midden in een nieuwbouwwijk.
Toch maar een andere geselecteerd en zo kwamen wij uit in Westham(. Niet verwarren met het voetbal team West Ham uit oost Londen.)
De camping heet The Fairfields-farm. Intussen zijn wij er achter dat als je hier bij een farm terecht komt je gewoon op een grasveld staat zonder geasfalteerde plaatsen zoals de campings meestal zijn in Ierland en Engeland en dat het dus niets met een boerderij te maken heeft.
Wij vinden dat in het geheel helemaal niet erg. Deze camping was gelukkig een heel stuk kleiner en vriendelijker dan waar wij vandaan kwamen.
Toen wij door Westham aan kwamen rijden zagen wij een ruïne van een kasteel.
Nadat de camper stond en thee hadden gedronken liepen wij door het stadje naar de ruïne van het Pevensey Castle.

Pevensey Castle met het gate house

Een ruïne dat dateert uit de Romeinse tijd  (1200) De toegangspoort heet het gate house, inderdaad een poort met veel gaten erin die iets van een gezicht hebben.
Eigenlijk kon je het allemaal heel goed bezichtigen maar je kon ook tegen betaling een recorder huren die dan in je eigen taal uitleg gaf over het kasteel. In dat gedeelte kon je niet komen zonder betalen maar je kon het wel zien.
Net toen wij terug wilden lopen begon het flink te regenen. In de poort met gaten, net voor de brug hebben wij een halfuurtje staan schuilen tussen de dikke muren van de ruïne.Toen het  weer droog was liepen wij nog om de ruïne heen en door het stadje liepen wij weer terug naar de camper

.

dag 30, zondag 12-8

dag 30,

uit de rijdende auto genomen, de kerk van Winchester

Heel de nacht door heeft het flink geregend wat nu al 24 uur duurde.. Wij stonden hier onder een dikke eikenboom en het waaide/stormde hard met flinke ruk winden. Je snapt wel dat er veel kabaal op het dak van de camper was. Niet alleen de eikeltjes die uit de boom kwamen maar ook het geluid van de grote druppels van de regen die ook op de schotel van de televisie vielen.
Eerst moesten wij om Bristol heen en dat was er gigantisch druk. Later reden wij dwars door Winchester en daarna nog een heel stuk over de snelweg richting Southampton.
Wij waren  nu op weg naar een camping die je van te voren niet bespreken kon. Wie het eerst komt......
Wij reden door een glooiend landschap met goud gele akkers. Het meeste gewas is trouwens al geoogst maar hier en daar stond er nog wat.
Wij sloegen af bij West Wittering waar Scotts farm camping was. Wij denken aan een farm camping aan een boeren camping maar helaas. Normaal gesproken gaat Albert altijd eerst even kijken op de camping of het wel iets voor ons is. Zo niet deze keer. Ik had direct een plaatsje besproken en betaald. Achteraf gelukkig maar voor een nacht.
Wij reden de camping op en wisten niet wat wij zagen. Een mega groot grasveld met zeker 300 plaatsen. Wij reden rond en vonden gelukkig nog een rustig plaatsje ver bij anderen uit de buurt.
Er stonden heel veel Britten met werk busjes, hele families  bij elkaar.
Nou niet de camping waar wij heel gelukkig van werden maar goed, voor een nacht wel te doen. Ik besloot spontaan om hier niet te douchen.
Wij liepen naar het kiezelstrand dat op ongeveer 10 min. hiervandaan lopen is en door het plaatsje West Wittering.
Op zich wel gezellig met wat (souvenir) winkeltjes en wat restaurants. Wij liepen wat langs het kiezelstrand, erop ging niet want de kiezels waren groot en liep lastig voor Max maar ook voor ons.
De rest van de middag waren wij bij de camper te vinden.

dag 29, 10-8

dag 29,

De route die wij in Ierland reden.

Vandaag ging het echt gebeuren, Wij gingen Ierland verlaten na 23 prachtige dagen. Wat hebben wij genoten van dit prachtige land.
Helaas hebben wij de route van de Wild Atlantic Way niet helemaal af kunnen maken. Er was onderweg zoveel moois te zien en wij konden uit twee dingen een keuze maken. De eerste keuze: de route afmaken en dan een hoop missen en  veel moeten rijden om de route af te maken,
De tweede: Gewoon op een rustig tempo door rijden en dan wat overslaan om een ander jaar misschien nog eens terug te komen.
Wij kozen voor de tweede optie en willen graag nog een keertje terug naar Ierland.

Bij de Ferry van P&O

Goodbye Ierland

De wekker ging vandaag af om 07.00 u. Wij reden in zo'n 20 min naar Roslare waar de P&O aan zou komen om ons weer naar Engeland over te varen waar wij in Fishguard. Eenmaal bij de Ferry aangekomen werden de auto's, campers en caravans aan een grondige inspectie van de douane onderworpen. Er werd zelfs met spiegeltjes onder de wagens gekeken en sommigen moesten echt hun auto uit en werd de auto binnenste buiten gekeerd. Ook moesten sommigen hun koffers openen en de passagiers van de touringcars moesten hun paspoort in het hoofdgebouw laten zien en werden daar gecontroleerd. Dit hadden wij nog niet eerder op deze manier mee gemaakt . Ook werd het paspoort van Max heel zorgvuldig nagekeken of hij alle inentingen en wormkuren wel had gehad. Toen deFerry  eenmaal aankwam moest hij eerst leeg gereden worden maar al heel snel konden wij op rijden.  Stipt om 08.00u vertrok deFerry uit de haven van Roslare.

Hey Engeland

en om 11.15 kwamen wij aan in Fishguard.
Ik had  had van te voren al een camping gebeld om een plaatsje te reserveren. en daar kwamen wij na een halfuurtje rijden al aan. Het bleek in een bos ter liggen, prachtig aangelegd alleen hadden wij daar niets aan want het regende pijpenstelen en dat hield niet meer op. Wij werden er wel heel vriendelijk ontvangen door de eigenaresse.  Wij hadden er ook voor kunnen kiezen om nog verder te rijden maar de campings zijn in dit gebied schaars en dan  zouden wij nog een aantal uur moeten rijden eer er weer een camping zou zijn. Nou hadden wij nog wat boodschappen nodig maar de camping lag nogal afgelegen. Ook hadden wij geen zin meer om nog op ontdekkingsreis te gaan naar een supermarkt. Deze avond aten wij brood met een gebakken ei. Van deze camping zijn er geen foto's

dag 28, donderdag 9-9

Selskar Abbey

dag 28,

Ruine van the Selskar Abbey

Charity shop

vanmorgen zijn wij op ons gemakje weer naar het centrum van Wexfort gewandeld. Het blijkt de hoofdstad van de Ierse graafschap County Wexford te zijn Gisteren had ik een paar mooie dingen gezien die ik op de foto wilde zetten.
Maar het was druk en nu waren wij vroeg en konden wij op ons gemak die dingen nog eens gaan bekijken. Als eerste liepen wij naar de ruïne van de Selskar Abbey, (1169) en daarna naar de winkelstraat. Daar wilde ik graag een foto maken van een charity shop(2e hands winkel) Ook wilde ik daar eens binnen kijken. Het was een lange smalle

winkelstraat in Wexfort

winkel en het rook er enorm naar petroleum, het sloeg gewoon op mijn keel. Er waren veel oude maar ook een aantal nieuwe artikelen zoals mutsen en petten. Veel dingen uit het leger zoals kleding, veldflessen,etensblikken enz.En herinnerings- stenen waarop stond: In memory of my Father,Mother enz.    Wij liepen verder richting the bubbel store, een winkel waar alleen maar bruisballen voor in het bad verkocht werden maar allen met de hand gemaakt. Ook hier sloeg mijn keel op hol maar nu van de zeeplucht. Echt vanaf de grond tot aan het plafond de hele winkel door alleen maar schappen met bath bubbels. Ik kocht er een voor onze buurvrouw en weer liepen wij verder.Wij aten nog een heerlijke sandwiches aan het einde van een straat zowat onder de Selskar Abbey. Ook kuierden wij nog wat over de kade. Deze was schitterend aangelegd en daar verwachtten wij eerlijk gezegd nog wat restaurantjes en winkeltjes maar helemaal niets van dit alles.
Wij wachtten op een bankje op de trein die hier voorbij zou rijden maar hij kwam maar niet. Bleek dat hij de andere kant op was gereden. Lachen natuurlijk want dan kan je wachten totdat je een ons weegt. Daarna weer richting the Ferrybank Caravan & campingpark gelopen en daar heerlijk gerelaxt.

dag 27, woensdag 8-8

dag 27,
Ook hier vertrokken wij weer en reden richting Waterfort. Albert had een camping geselecteerd en de coördinatiepunten ingetoetst op Tom. Na een tijdje zei Tom midden op de snelweg : u heeft u bestemming bereikt! Nou was hier toch echt geen camping te zien hoor. In Waterfort zelf zijn wij even op een parkeerterrein gaan staan om iets anders te zoeken. Er was er een op een half uur rijden vanaf de boot van Rosslare naar Fishguard in Engeland. Voor de zekerheid heb ik even opgebeld en er was nog plaats voor ons. Omdat deze camping dicht bij de boot lag wilden wij zekerheid hebben.
Uiteindelijk kwamen wij aan in Wexford. een klein plaatsje aan de kust van de Ierse zee/St George's channel.

Wexford

Het bleek een soort stadscamping te zijn, middelgroot. In de middag besloten wij om eerst langs het water te gaan lopen zodat Max even uit kon en daarna liepen wij over een lange brug naar het centrum van Wexford. En dit was toch wel een erg leuk centrum. Een hele lange straat met allerlei winkels.later liepen wij de weg weer terug naar de camping. Het was best lekker weer en konden dus buiten eten. Sávonds zaten wij in de camper en Max werd in een keer heel zenuwachtig. Albert keek naar buiten en zag bij de bramen struiken een grote rat lopen. Max zou hem zo

pakken, het was maar goed dat hij vast zat.

dag 26, dinsdag 6-8

dag 26,

Centrum van Corck

Gisteren hadden wij in Blarney gezien dat je met een bus naar Cork kon reizen. Dit leek ons wel leuk en zeker omdat Cork weer als een bezienswaardige stad werd omschreven.
Wij liepen dus vandaag de weg weer naar beneden en daar kwam de bus.
Twee volwassenen en een kleine hond alstublieft.
Ik betaalde en wij gingen zitten. Het was een ritje van ongeveer 20 min. Max ging gewoon rustig liggen dus niks aan de hand. De overige passagiers reageerde met ohh wat lief en wat is hij rustig enz.
Eenmaal in Cork aangekomen hoorden wij nog een mevrouw tegen iemand zeggen: Dat hondje was in de bus.
Niets bijzonders toch? Wij liepen door Corck, een vrij moderne stad. Wel leuk om even doorheen te lopen maar niet echt iets bijzonders. Wij wilden nog iets eten op een terrasje maar die waren zeer schaars. Eindelijk vonden wij wat en aten er een heerlijke sandwich. Wij liepen weer naar de straat waasr wij uitgestapt waren en zochten du bushalte op. Nou rijden er in Corck heel veel bussen maar wij konden de bus die wij moesten hebben niet vinden. Bij navraag bleek dat wij net even buiten het centrum naar een busstation moesten en daar kwam bus 25. Zo gezegd, zo gedaan.Ik stapte in en zei weer: twee

De bus die ons mooi liet staan in Corck

volwassen en een kleine hond alstublieft. Antwoord van een nogal norse chauffeur: NO DOGS.!! Ik begreep het niet helemaal en zei het nogmaals waarop de chauffeur nogmaals zei: No dogs!  En hij wijfde met zijn hand zo van ga de bus nou maar uit want er zijn meer mensen die mee willen.Albert die van die het hele verhaal niets had mee gekregen keek mij aan zo van wat doe jij nou. Ja, Max mag niet mee. Echt wel zei hij . nou echt niet.
Wij liepen het busstation in en deed mijn verhaal tegen een of andere chef. Vertelde dat de buschauffeur van vanmorgen ons wel had mee genomen en dat het nu niet mocht. Ook hij zei onverbiddelijk NO DOGS. Ja maar de chauffeur van vanmorgen..NO DOGS.
En daar stonden wij dan. 25 kilometer vanaf de camping. Lopen was natuurlijk geen optie. Wij kunnen twee dingen doen zei ik tegen Albert. Of jij gaat alleen met de bus terug en komt mij dan met de camper ophalen of wij nemen een taxi. Na rijp beraad vonden wij de taxi toch wat handiger. Taxi nummer 1 nam ons wel mee mits Max op onze schoot zat en hem goed vasthielden.Wij waren allang

Max op schoot in de taxi

blij dat hij ons terug wilde brengen naar Blarney. En zo kwamen wij 25 euro armer nog eerden dan de bus aan in Blarney. Wat wij hardop zeiden tegen de chauffeur die ons toch niet kon horen zal ik nier herhalen. Achteraf snapten wij waarom de mensen het zo bijzonder vonden dat er een hond in de bus mee reed.
En wij snappen best dat dit niet mag alleen had de chauffeur op de heenweg dat even moeten zeggen en ons niet mee moeten nemen. Nu stonden wij mooi daar in Corck. Maar goed, gelukkig was het ook weer snel opgelost. Wij liepen nog even bij de winkels en kocht daar een bedankje van chocola voor de buuf in Nederland die 5 weken lang onze planten en vogels verzorgde. En dit was dit jaar een klus omdat er een ware hittegolf in Nederland was. Al dagen lang hoorden wij niets anders dan dat het zoooo warm was in Nederland. Wij waren echter blij dat wij in Ierland waren. De gemiddelde temperatuur was 18/24 graden. En de regen viel ook heel erg mee. Wij hoorden altijd dat als je naar de Britse eilanden op vakantie gaat dat je dan rekening moet houden met slecht weer. Ook de Ieren zelf stonden verbaasd dat het dit jaar zo warm was daar. Wij vonden het echter heerlijk.

dag 25, maandag 6-8

dag 25,

Omdat wij gisteren de stad Killarney goed hadden bekeken vonden wij het zonde om hier nog langer te blijven. Natuurlijk waren wij wel de 22 euro aan stageld kwijt maar dat was dan maar zo. Om nou perse langer te blijven omdat wij dat besproken hadden was alleen maar jammer van de dag.
En zo gebeurde het dat wij via weg N22 (weg87) een extra tussenstop maakten in Blarney. Daar kwamen wij doorheen en het zag er erg leuk uit hier. Wij keken in het gidsje met campings en jawel hoor die war er. En er was nog plaats ook. Nadat wij wat gegeten hadden liepen wij naar het kasteel in Blarney. Een wandeling van 3 kilometer langs de weg naar beneden. Eenmaal daar aangekomen bleek de intrede 18 euro pp te zijn. Wij vinden het welk leuk om even rond te kijken maar echt geïnteresseerd zijn wij niet . Dus dat sloegen wij over. Wij wilden thee gaan drinken in de theetuin die daarbij was maar alle tafels waren bezet dus dat feest ging ook niet door. Toen zijn wij de leuke souvenir winkeltjes gaan bekijken en liepen daarna de 3 kilometer weer terug naar de camper.
Van deze dag zijn er geen foto's.

dag 24, zondag 5-8

dag 24,

Het was droog. |Na de koffie reden wij naar Killarney. Gelukkig konden wij de camper op een braak liggend terrein parkeren vlakbij the St Mary kathedral
Het lijkt wel of alle kerken en kathedralen St Mary heten. Deze kathedraal was op een goede loopafstand vanaf het centrum. En bovendien was het hier gratis parkeren. Wij zagen de ene koets met toeristen  na de andere rijden.Ook wij wilden wel een ritje maken met de koets maar wilden graag eerst informeren wat dat kostte. In een van de boekjes stond dat de koetsiers veelal opdringerig zijn. Maar wij vonden het logisch dat, als je hun terrein op loopt en naar de koetsen kijkt dat ze dan vragen of je mee wil. Het zijn hun inkomsten tenslotte. Het kostte 40 euro voor een rit van een uur en Max mocht ook mee. En zo gebeurde het dat ook wij in een koets zaten.De koetsier was erg vriendelijk en vertelde heel veel over het het landgoed met daarin het Muckross house.(1843)
Dit landhuis lijkt zo uit een sprookjes verhaal te komen en ligt midden in het schitteretende Killarney National Park zoals het staat beschreven. En het klopt helemaal, wat was het hier prachtig. Wij waren blij dat wij met de koets mee gegaan waren, lopend hadden wij lang niet zoveel gezien en nu kregen wij veel informatie over dit gebied. Als ik een foto wilde maken dan stopte de koetsier en op alle vragen gaf hij duidelijk antwoord.Hij vertelde dat een Amerikaanse dame dit landgoed had gekocht maar in de jaren '70 heeft zij alles terug gegeven aan de Ierse bevolking. Daarna is het een National Park geworden. Voor de show grazen er hier zwarte koeien, een heel oud ras. Op een gegeven moment zag ik ineens een heel jong reetje. Ik fluisterde : Sir, you can stop for a moment so that i can make a picture? Ja hoor geen probleem. Ademloos bleven wij kijken en maakte ik foto's. pas toen de
koetsier weer begon te rijden zag Max hem ook en begon hard te blaffen. De beste man kon er om lachen en vertelde dat hijzelf ook twee Jack Russeltjes heeft. Hij vertelde dat het een ree was van het Sika ras dat uit oorspronkelijk uit Oost-Azië komt.Wij reden voorbij een oud theehuis waar het gezellig druk was (1834)

Na deze mooie tour bezochten wij het centrum en aten wat bij een pizzaria. Wij wandelde rustig terug naar de camper en toen wij er bijna waren hoorden wij muziek uit hetr park komen waar wij net rondgereden hadden. Wij gingen op het geluid af en het bleek dat er  bij het theehuis een operazangeres stond te zingen. Wij hebben even geluisterd maar dit was niet echt ons ding.Wij liepen nog even naar de St. Mary Kathedral die ik even bezocht. Ook hier weer prachtige glas en loodramen gezien.
De rest van de dag verbleven wij op de camping.

dag 23 zaterdag 4-8

dag23,

Toen wij de deur van de camper openen deden kwam er een mevrouw naar ons toe met de vraag og wij toevallig weg gaan vandaag.
Ja dat klopte. Zij ging op de rotsen voor onze camper zitten. Wij moesten echter nog ontbijten en toen ze dat zag ging ze een eindje verder zitten. Ik voelde mij net op een schopstoel zitten, Zij wilde graag onze plek maar  dan moest ze toch echt eventjes geduld hebben. Na het ontbijt gingen wij ons ding doen en ze bleef maar kijken. Niet echt prettig op deze manier. Ik heb toen gezegd dat ze zeker tot 10.00 u geduld moest hebben. Ja natuurlijk, doe rustig aan zei ze maar  ze bleef  gewoon zitten. Wij dronken nog koffie en zodra wij de stekker uit de stroomkast haalde kwam haar man al met hun camper aan rijden. Wij mochten er nog wel even langs. Ik snap berst dat deze plek geliefd was, zeker nadat Albert gisteravond de herrie op de rest van de camping had gehoord maar om dat nou op deze manier te doen......
Oke, wij reden dus weg over the ring of Kerry nog steeds de N70. Op een gegeven moment kwamen wij langs een prachtig uitkijkpunt (Moll's gap 263 m) en daar was ook een restaurant. Gelukkig konden wij nog net langs de kant van de weg parkeren maar ook hier stond het weer aardig vol.
Wij dronken er cappuccino waarbij ik een stuk chocoladetaart met pecannoten nam en Albert een stuk scone. Ierse scone wel te verstaan. Tjonge jonge, wij kregen het haast niet op. Wat was dit machtig spul zeg wij hoefden gelijk niet meer te lunchen. Wij reden verder langs  het Killarney National park. Wij kwamen langs een grote parkeerplaats waar een prachtige waterval in de buurt moest zijn. Maar je snapt het al, parkeer terein was vol en dus moesten wij verder rijden. Wel jammer maar helaas. De omjgeving was ook prachtig met veel meren . Wij reden door Killarney, een vrij grote stad met erg veel hotels, grote dure hotels. Wij kwamen langs een plein waar koetsen stonden te wachten waarmee je een ritje kon maken. Wij besloten om door te rijden naar de camping die ik woensdag al besproken had. Deze lag een eindje buiten Killarney. Wij kwamen gelukkig nog een Liddl tegen zodat wij weer proviand voor het weekend hadden. Even later zagen wij zowaar de camping aangegeven. The white villa farm &campingpark. Wij reden een enorm lange oprijlaan op  met bomen waarvan de takken nog al laag hingen. Nou, daar mogen ze ook wel eens wat aan doen zeg, als er hier campers langs moeten......
Wij kwamen aan en het lag er stil en verlaten bij. Is het wel hier? Tom gaf het ook aan maar het was er wel heel erg stil.
Ik belde bij een groot wit huis aan. Helaas, er werd niet open gedaan.
Opeens hoorde ik van bovenaf iemand zeggen: you mus tbe at the campsite   , on the other side of the road. Oke, wij waren dus nu bij de villa farm en aan de andere kant van de autoweg lag dus de camping. Thank you en wij de oprijlaan weer voorzichtig af. En inderdaad zagen wij toen een klein bordje dat naar de camping verwees.
Ik melde ons aan en vertelde dat ik telefonisch had gereserveerd.De beste man kon onze naam echter niet vinden en bleef maar zoeken. Maar nee, hij vond ons niet. Gelukkig had hij nog wel een plaats voor ons op het grasveld bij een speeltuintje. Nou niet echt de ideale plek maar ja, je kunt niet alles hebben. Toen wij helemaal geïnstalleerd waren kwam hij naar ons toe. Hij had niet begrepen dat het niet klopte en was gaan zoeken bij de reserveringen. Toen ik reserveerde moest ik onze achternaam spellen. Deze begint met een B en hij had V verstaan. Kom maar mee, ik heb hier een plek voor jullie. Een camperplaats waar je met de camper op beton staat en een stukje gras ervoor. Kijk dit was beter. Hij verontschuldigde zich maar ja, zulke dingen gebeuren nou eenmaal.Albert liep een rondje over de camping en zag dat er wasmachines stonden die alle twee leeg waren. Je kon hier gewoon de benodigde euro's in stoppen en zo gebeurde dat er twee wassen tegelijk werden gedraaid. Wij dachten handig te zijn om beide wassen in een droger te doen maar dat was achteraf helemaal niet handig. Het duurde heeeeel lang eer de was droog was. Nog een euro en nog een euro en nog...... Maar uiteindelijk was het toch gelukt. Wat later in de middag kwamen de campers een voor een aan en werd het wat drukker. Altijd leuk om naar andere mensen te kijken hoe ze alles doen.

dag 22, vrijdag 3-8

dag 22,

En nog steeds miezerde het dus dat werd binnen ontbijten. En net toen wij klaar waren brak het zonnetje door. Na de koffie wilden wij graag een stukje wandelen maar veel verder dan langs de autoweg lopen kwamen wij niet. Nou hadden wij vanaf ons plaatsje over het water heen een strandje gezien. Ik ben toen bij de receptie gaan vragen of het mogelijk was om daar naar toe te lopen. Ja hoor, over de weg en dan na een B&B een weg aan je linkerhand in slaan.En dat was toch een mooi, heel landelijk en lieflijk deed dat
aan. Op de foto komt het jammer genoeg helemaal niet over. Na een half uurtje kwamen wij aan bij het stille strand. Er waren wel wat oudere kinderen die vanaf een rots de zee in sprongen. Ook hier weer allemaal met wetsuits aan. Ook max liep het water in om daarna een dolle bui te krijgen en rolde heerlijk door het zand. Lang leve de vrijheid.  Wij liepen weer terug en kochten bij het winkeltje op de camping een broodje dat wij bij de camper buiten op aten. Max lag heerlijk op zijn kussen buiten te
luieren maar echt slapen deed hij niet. Hij hield alles in de gaten. Rond een uur of 16.00 liepen wij nogmaals naar het strandje toe maar het was er nu druk. Max kon nu niet los lopen.  Wij probeerden naar een ander strandje te lopen wat iets verder op lag. Helaas konden wij daar niet komen. maar het was wel een mooie weg. Daarna weer terug gelopen en in het restaurantje bij de camping wat gegeten. Albert had in het winkeltje gezien dat er halve kippen van het spit verkocht werden en daar had hij wel trek in.

Na de soep  kreeg hij gefrituurde stukken kip met een korstje eromheen met frietjes. Waarschijnlijk stond het winkeltje en het restaurant los van elkaar. Ik had weer fish and chips maar ook hier was het een flauwe hap, de fish was ook hier niet gekruid. Sávonds hebben wij ons verwonderd over een wolk. Deze was pikzwart en kwam de berg afzetten. om daarna weer omhoog te trekken en weer terug. En dat ging de hele avond zo door. Albert liet Max rond een uur of 23.00 u uit en kwam terug met de mededeling dat wij blij moesten zijn dat wij met drie campers hier op het eilandje stonden. Boven ons was het op de camping heel erg rumoerig. Wij waren ook heel blij met deze plek. Hier was het rustig en stil, wij hoorden helemaal niets.

dag 21, donderdag 2-8

dag 21,

Wij reden in de wolken

Ook hier vertrokken wij weer en reden de N70 verder richting Waterville.
Wij reden over de prachtige kliffen , nou ja volgens de beschrijving zou het er prachtig moeten zijn maar wij zagen totaal niets. Wij reden namelijk door de wolken. Watervile is een lang gerekt gehucht met wel 11 bezienswaardigheden. Het staat vooral bekend om Charlie Chaplin waarvan er een aantal beelden in Waterville staan. Er zat een oude man bij een van die beelden op zijn accordeon ietwat treurige Ierse muziek te spelen. Wij liepen de lange boulevard over waar aan het einde een clif begon. Helaas stopte het  wandelpad ook en liepen wij rustig terug. Intussen stopten de touringcars hier ook. Je kunt hier ook het Loher stone fort bezoeken maar dat hebben wij overgeslagen. Er waren nog wat winkels maar wij waren net te vroeg, alles moest nog op gang komen. Wij reden weer verder door de wolken over de clifs. Echt jammer maar ja, je kunt niet alles hebben. De afstand van de camping waar wij vandaan kwamen naar de volgende was maar 45 kilometer. Al snel kwamen wij daar aan. Op goed geluk liep ik naar de receptie en zowaar, er ware n nog drie plaatsen vrij. De rest was stamp vol vanwege de bankhollyday. Ik had ons gelijk voor twee dagen ingeschreven. Er reed een auto voor ons uit om de plaatsen te laten zien. Nummer in was boven op de berg maar die plaats was zo krap tussen andere campers in dat wilde wij niet. De man kwam naar ons toe, ging op zijn tenen staan en zei: I have a place for you on the island. Wij keken elkaar aan, zagen de plaats en zeiden alle twee volmondig ja! Dit was echt gave plaats. Wij moesten wel zoveel

Wij stonden zover mogelijk aan de kant van de rotsen en keken zo het water op.

 mogelijk aan de rand gaan staan zodat er nog twee andere campers naast ons konden staan. En zo gebeurde het dat wij aan de bestuurderskant  en voor de camper zo het water op keken. Hier zouden wij met gemak wel twee dagen uithouden. Achter onze camper was
een soort kloof die als het vloed werd volliep. Als ik uit het raam

kloof achter de camper

uitzicht vanuit mijn bed

bij mijn bed keek leek het net alsof we op een schip zaten. Wij stonden hoog boven het water.
Het enige naddel van deze plaats was dat er geen drinkwater was en Albert dus erg ver moest lopen om dit te halen. De meeste Ieren zijn trouwens ontzettend lui ( zei een meneer ook tegen mij) Ze gaan water halen met de auto, hoe dichtbij dit punt ook was, je zou maar moeten tillen!
Aan de voorkant van de rots was een aanlegsteiger. Hier vandaan vertrok een rip dolfijnen en walvissen te spotten. Een rib is een mega snelle boot waarop je met reddingsvesten aan op een bank zit met aan elke kant een been. Er zit beugel voor je waar je je aan vast moet houden. Op deze steiger zaten ook mensen lekker te genieten van het uitzicht over het water. Helaas begon het in de middag te regenen zodat wij de rest van de dag in de camper bleven.

dag 20 woensdag 1-8

dag 20,
Ook deze dag begonnen wij  grijs en nat. Wat een geluk dat wij het gisteren droog hadden in Dingle.
Wij verlieten dit prachtige gebied en reden weg 50 tot aan Tralee om daar af te slaan op weg  op de weg N70 of wel the ring of Kerry. deze weg ligt rondom het Killarney national park. Het is zo jammer! Het moet hier erg prachtig zijn maar door de regen zien wij nauwelijks iets. Ook hadden wij nog boodschappen nodig maar het is erg lastig om in een stad met de camper boodschappen te doen. De parkeerplaatsen zijn hier geen van allen op campers ingesteld. Wat later in een klein gehucht ga ik de camper uit en Albert blijft rondjes rijden zodat ik bij een Super Valu even boodschappen kon doen. Het was wel jammer want het was hier erg mooi. Bij de eerste camping die Albert had geselecteerd keken wij elkaar aan. Wij vonden dit alle twee niets en dus reden wij verder. Uiteindelijk kwamen wij aan net buiten Cahersiveen, even net na het centrum waar wij net de boodschappen hadden gedaan. Ik besprak voor een nacht. De eigenaresse  adviseerde ons om morgen vroeg naar een andere camping te verkassen omdat het bankhollyday was. Een nationale feestdag van de Ieren , de eerste maandag van augustus, waarbij alles gesloten zou zijn en alle Ieren massaal eropuit zouden gaan waardoor alle campings snel vol zouden zijn. Dit hadden wij al eerder gehoord. Het was nu pas woensdag maar veel Ieren nemen dan de donderdag en vrijdag ook vrij zodat ze een lang weekend hebben. In het plaatsje waar wij nu zijn is er een of ander festival. Voor de zekerheid heb ik een camping telefonische besproken voor zaterdag t/m maandag  zodat wij zekerheid over een plaats hebben.

camping nabij Cahersiveen

dag 19 31-7 dinsdag

dag 19,

het gezellige centrum van Dingle

Vanmorgen was het bewolkt. wij reden terug naar Dingle. Dit is een plaatsje in het graafschap Kerry.
Kerry staat bekend om zijn prachtige natuur. Grillige bergen, blauwe meren en heel veel bossen. (10.500 hectare) Kortom, als je in Ierland bent kan je haast niet om dit prachtige stuk natuur heen.

De haven van Dingle waar Fungie zich af en toe laat zien

De gebrandschilderde ramen van the St Mary church

Dingle is een toeristische stad met een druk centrum. Wij konden onze camper goed parkeren op een terrein in het centrum. Dit kwam mede doordat wij vroeg waren. Gisteren hadden wij gezien dat het later op de dag een verkeers- chaos was.  Er zijn veel oude winkels en bij sommige kwam de muffe lucht je al te gemoed.Antiquairs, en leuke 2e hands boekenwinkeltjes maar ook souvenir en andere winkels en  juweliers met zilveren armbanden, ringen, oorbellen die allen voorzien zijn van de Ierse knopen. Ze waren echt erg mooi maar thuis zou ik ze nooit dragen dus liet ik deze mooi in de winkels liggen.En dan natuurlijk de Ierse pubs niet te vergeten. In een piep klein winkeltje op een hoek , wat beheerd werd door twee oudere Ierse dames kocht ik een souvenirtje voor ons kleindochtertje. Ook was er een winkel met prachtig Iers handwerk van de Ierse schapen wol. Truien met de prachtigste kabels, omslagdoeken, sokken en heren petten. Dit alles is door heel Ierland stevig aan de prijs doordat het echt handwerk is. Wij kochten heerlijke broodjes bij een piepklein bakkertje waar de mensen tot buiten toe in de rij stonden. Het bleken overheerlijke streek gebonden broodjes te zijn. Natuurlijk waren deze ook stevig aan de prijs. Bij een kiosk kochten wij een beker cappuccino en dit aten en dronken wij op op een bankje bij het water.Vanaf hier kan je ook weer mee met boten om dolfijnen te spotten. Sterker nog, er woont hier een dolfijn in en nabij de haven. Genaamd Fungie. Sinds 1983 schijnt hij hier regelmatig gezien te worden. Fungie is een van de beroemdste inwoners van Ierland, de bewoners en toeristen zij gek op hem zo staat er geschreven. Ja natuurlijk zijn ze gek op hem want hij/zij is een behoorlijke trekpleister wat veel geld in het laatje brengt. Getuige de souvenir winkels met allerlei dol fijne artikelen. Nadat wij uitgegeten waren deden wij nog een rondje door het centrum en bezochten daar de St. Mary church met prachtige gebrandschilderde ramen. Tja, ik blijf nou eenmaal een dochter van een glazenier die zelf gebrandschilderde ramen maakte. Daarna liepen wij terug naar de camper waar het inderdaad op de parkeerplaats een drukte van belang was. Toen wij weg reden wilden er drie auto's weer op onze plaats staan. Wij hadden dat goed gepland om vroeg te gaan. De rest van de dag bleven wij bij de camper.

dag 18 maandag 30-7

dag 18,

de borden met picto's van de weg die wij volgden.

Afgelopen nacht heeft het gestormd! Het valt mee dat de tenten nog staan. Maar het is droog en de zon schijnt, meer hebben wij niet nodig. Wij volgden eventjes niet de route maar namen weg 58 richting Adare . Het was wel een kleine 100 kilometer om rijden maar volgens een van de boekjes kan je niet om dit stadje heen. Het mooiste stadje van Ierland, zo stond het omschreven.Onderweg moesten  wij met een veerpont overvaren van Killimer naarTabert. Toen wij midden op het water zaten zei Tom : nu links af slaan Haha, toch maar eventjes aan boord gebleven. Eenmaal aan de overkant moesten wij wachten van het personeel. Eerst moesten alle andere auto's van boord. Daarna gaf de kapitein nog wat gas zodat de pont wat hoger op de wal lag en wij er moeiteloos af konden rijden. Dit was nog eens service.  Direct na de veerpont  kwamen wij weer op de route van de Wild Atlantic Way en na een aantal kilometers over een landelijke prachtige weg kwamen wij aan in Adare . Nou wij kunnen je vertellen dat je je die omweg kunt besparen.

Dit was eigenlijk alles, een hoek met  gekleurde huizen.

 Mooiste stadje van Ierland?? Wat je op de foto ziet was eigenlijk alles. Om precies te zijn een hoek met wat gekleurde huizen. Wij hebben er nog rondgelopen maar dit was echt klink klare onzin. Wij dachten er wel anders over.  Nadat wij wat rondgelopen hadden reden wij weer weg met een
desillusie rijker. Dit was absoluut niet wat wij verwacht hadden.Wij reden over prachtige landelijk gelegen B wegen , later door een natuurgebied met wat hogere heuvels/bergen. En over die bergen lag een pas. Er stond al bij dat je deze weg verboden voor vrachtwagens was , niet breder dan... en niet et een caravan...... O nee he, dat hebben wij wel eens eerder meegemaakt en dat was toe geen prettige ervaring. Langs de weg waren heel veel inhammen  waar je in kon rijden als er een tegenligger aankwam. Om daarna weer verder te kunnen rijden. Eigenlijk ging dat heel goed en zo kwamen wij vlakbij Dingle aan. Op het oog een gezellig plaatsje en mooier dan Adare waar wij vandaan kwamen. Er moest hier ergens een camping zijn maar wij konden de borden met aanwijzingen niet vinden. Zoals ik al eerder vertelde worden de campings maar heel schaars aangegeven. Albert stopte even en ik liep naar de toeristen info . Die gaven mij een mooi plattegrondje waar de camping op aangegeven stond. Het bleek midden in een natuurgebied te liggen. Albert mistte een bordje waardoor wij veel langer over de rondweg reden dan eigenlijk nodig was. Na enig zoekwerk en rondrijden vonden wij uiteindelijk de camping vlakbij Gallarus, ongeveer 10 km. vanaf  Dingle.De camping werd beheerd door een vriendelijk ouder echtpaar.Het kerkje dat op een

foto op folder van  een kerkje in een gebied dat achter de camper stond

folder stond lag vlak achter onze camper. Wij liepen er nog even naar toe. Vanaf de parkeerplaats daarbij zag je het kerkje niet en er werd intree voor gevraagd en wij lieten het voor wat het was. Het kerkje werd volgens de archeologen tussen de 6e en 9e eeuw gebouwd. Ze vermoeden voor buitenlanders omdat het raam naar het oosten is gericht.

precies zo'n regenboog als op de folder boven dat zelfde gebied

nieuwsgierig vogeltje

Wat later begon het iets te regenen en daar verscheen precies zo'n regenboog boven het gebied waar het kerkje staat. Toeval bestaat niet.Toen Albert buiten ging koken zat er steeds een klein vogeltje om hem heen. Terwijl wij aan het eten waren wipte hij op de nog warme skottel braai .om te kijken of er nog iets te halen viel. Daarna hipte hij onder de camper door op de treeplank om vervolgens eens een kijkje in de camper te nemen. Ineens zag ik hem binnen voor het raam zitten. Albert deed vanaf de buitenkant heel voorzichtig zijn peortiert open en hup, daar ging hij weer. Was een leuke ervaring.
Al met al hadden wij alweer een mooie dag achter de rug.

vogeltje in de camper