dag 25, 5-8

Dag 25,

Ook vanmorgen kwamen de eigenaren van  deze camping weer langs en ze bedankten ons nogmaals voor the little gift.
In die twee dagen had  ik af en toe  een praatje gemaakt  met mensen die een enorme grote nieuwe tent hadden. Wij keken vermaakt toe hoe die opgezet werd.
Zij hadden enorm veel spullen bij zich tot en met een oventje om broodjes te bakken, een buiten keuken enz.
Ik ging even gedag zeggen en kreeg weer een hug.  Dit was al de derde keer deze vakantie. Ik had al div. keren een complimentje gekregen dat ik zo goed Engels sprak. Nou..... dat valt ook wel weer mee vond ikzelf maar over het algemeen kan ik wel duidelijk maken wat ik bedoel.
De meeste  Schotten spreken geen enkele andere taal, zij noemen zichzelf lui.
Maar goed. Toen wij wegreden zwaaide de halve camping ons na. Echt heel leuk.
Even later reden wij weer door Beauly voorbij de camping waar wij de the North 500 route waren begonnen. Wij hadden er 830 schitterend kilometers opzitten. Op de kaart de route die wij afgelegd hadden. De roze lijn is de heenweg, de oranje de terugweg.

meer van Loch Ness

exhibition Loch Ness

Wij reden door richting Inverness, een grote stad die wij niet bezochten omdat het regende. Net na Inverness draaiden wij de A 82 op en reden door Ness waar het log center exhibition zich bevindt.

Nessie meuk.

En hier was het druk, erg druk en erg toeristisch.  Ook wij parkeerde de camper en namen een kijkje maar omdat wij Max mee hadden en de prijs van de intree aan de hoge kant  was waren wij snel uitgekeken. Ietsje verder was een winkel waar er Nessie meuk werd verkocht en ja, daar moest ik toch eventjes de
toerist uithangen. Echt alles draaide hier om Nessie, het monster van Loch Ness. Van knuffels tot pyjama's enz. enz. Later reden wij langs het  meer van Loch Ness . En nee wij hebben het monster niet gezien, zoals niemand dit beest ooit gezien heeft. Wij reden door  Fort Augustus. Een nederzetting in de Highlands aan het einde van het meer van Loch Ness.  Fort Augustus deed zo leuk aan! Voor het eerst een toeristisch stadje. Als vanzelf volgden wij de bewegwijzering  richting een camping hoewel dat aanvankelijk niet de bedoeling was. Maar hier wilden wij graag een nachtje blijven. Al snel hadden wij een plaats op een mega grote camping. Deze was gloed nieuw en erg mooi aangelegd. De campers stonden op een apart gedeelte dat in een enorme grote cirkel was aangelegd. Vanaf de camping liepen wij binnen een paar minuten naar het centrum. Er waren veel leuke kleine winkeltjes waarvan er een was in een oud, klein kerkje. Wij liepen richting de sluizen die wij vanuit de camper hadden zien

Sluizen waar schepen in 5 etappes geschut worden

liggen. De Sluizen zijn als een trap. In 5 etappes worden de schepen omhoog of naar beneden geschut in het Caledonisch kanaal. In dit kanaal bevinden zich in totaal 29 sluizen om het hoogte verschil tussen de zee en het hoogst gelegen loch te  overbruggen. Het kanaal verbindt de Noordzee( Inverness) en Atlantische oceaan ( Fort William) en heeft een lengte van 107 km.
Ook liepen wij  richting  het meer van Loch Ness

om aan de andere kant van het kanaal bij een boothuis thee te drinken. Ook liepen wij bij de voormalige St. Benedictus Abby, dat sinds 1998 dienst doet als vakantie verblijf. Er zijn 109 luxe appartementen in gemaakt. In de avond liepen wij nogmaals langs de sluizen waar het intussen een stuk rustiger was geworden. deze keer liepen wij wat verder langs het Caledonisch kanaal.

in de avond liepen wij langs het Caledonisch kanaal.

dag 24, 4-8

dag 24,

 Gisteravond kwamen de eigenaren met iedereen een praatje maken. Vroegen of alles naar wens was en welke route wij reden en waar wij de volgende stop zouden maken. Ik liet de kaart zien waar de afgelegde route op stond en vertelde dat wij nooit precies plannen waar wij naar toe zouden rijden. We weten natuurlijk wel ongeveer waar wij heen gaan maar bespreken niets van te voren.
S'morgens kwamen ze weer langs en ik vroeg gelijk of wij nog een nachtje langer mochten blijven. Dat was geen probleem. Toen ik ging betalen bij de receptie gaf ik hen een paar klompjes , een kleine dank voor hun gastvrijheid. Ze waren er verrast door. Ik vertelde dat niet iedereen dit krijgt maar alleen als wij vinden dat ze het verdienen. Het feit dat zij langs kwamen en een praatje maakte vonden wij wel bijzonder. Ik vertelde dat dit intussen onze 16e camping was en dat wij dit nog niet hadden meegemaakt deze reis. Ze waren er echt dankbaar voor. In de middag liepen wij met Max richting een klein bos dat aan de overkant van de weg lag.

Coul house hotel

Albert had hier gisteravond ook al even met Max gelopen en wist dat er een weg naar een prachtig hotel was. Een enorme lange oprit zeg maar. Ook nu liepen wij die richting op. Het bleek een heel oud landhuis te zijn dat nu als hotel diende. Ook hier werden de gasten door een man in een kilt verwelkomd . Wij liepen door de tuin en zagen takken met prachtig mos en een nest in een boom waarvan ik er in de Highlands al meer had gezien. Welk dier er in gehuisvest is , is voor ons een raadsel. Ook mensen op de camping waar ik mee aan de praat raakte wisten het niet. Toen wij bijna weer bij de camper waren begon het iets te spatten en die spatten werden een bui. Even later zaten wij weer buiten en toen weer binnen. De rest van de middag bleven de buien elkaar opvolgen.

geen idee wat er in dit nest zijn huisvesting heeft.

prachtig mos aan de takken van de bomen

dag 23, 3-8

dag 23,

 Vanmorgen scheen de zon al vroeg, wat troffen wij het met het weer. Weliswaar zijn wij een aantal ochtenden met regen begonnen maar over het algemeen werd het overdag weer droog zodat wij toch buiten konden zijn. Schotland staat bekend om zijn vele regen maar wij vinden dat tot nu toe mee vallen. Tot nu toe pas twee hele verregende dagen gehad en de temperatuur gemiddeld tussen de 18 t/m 24 graden. Ons hoorde je niet mopperen. Wij reden de mooie bergpas van gisteren

uitzichtpunt bovenop the Pass of the Cattle

weer terug. Deze keer konden wij boven uitgebreid de tijd nemen om van het uitzicht te genieten , de midges waren er even niet.Toen wij naar beneden reden kwamen wij bestuurders tegen die eigenlijk niet op deze weg moeten rijden. Sommigen zaten heel erg gespannen achter het stuur en je zag de benauwdheid op hun gezicht. Zelfs als wij helemaal tegen de kant aan op een passeer plaats stonden te wachten, durfden ze nog niet langs ons terwijl het makkelijk kon.  Gelukkig draait Albert zijn hand hier niet voor om en wij daalden rustig aan, volop

genietend naar beneden. De halve rit zaten wij zwaaiend naar de mensen die voor ons, of als wij voor hen, aan de kant gingen. Niet veel later kwamen wij aan in een een dorpje dat een kleine Spar had. Boodschappen waren deze keer echt noodzaak. Wij aten even op een picknick plaats bij een klein stationnetje van een trein en reden verder.  Uiteindelijk vonden wij, na een paar campings afgekeurd te hebben, een leuke kleine camping in Contin. De eigenaren waren ook nu weer allervriendelijkst  en wij kregen een mooi plaatsje in een hoek toegewezen.

dag 22, 2-8

dag 22,

Deze borden kwamen wij veelvuldig tegen

lange smalle weg waar een auto op past.

En weer ging onze reis verder. Wij reden aan de achterkant van de bergen die wij vanaf de camping hadden zien staan. Het weer was weer opgeknapt, het was zonnig en warm.
De bergen zijn hier hoog en ruig . Wij reden over een 26 km. lange smalle weg met passeer plaatsen .Iedereen rijd hier rustig en zodra er  een tegenligger aankomt ga je , zelfs een of twee passeer plaatsen van te voren al aan de kant. Zo ook wij.  Wij namen echt de tijd om deze mooie weg te rijden. Op een gegeven moment was er een parkeerplaats. Intussen was het  lunch tijd  dus dat kwam goed uit. Het bleek dat hiervandaan meerdaagse bergwandelingen gemaakt konden worden. De mensen sprayden zich veelvuldig in tegen de midges om niet overhoop gestoken te worden. Er liep een groot Edelhert rond. Het was te tam voor woorden. Iemand vertelde mij dat hij hier gevoerd wordt door de mensen(toeristen)

Ik heb een nieuwe vriend

Te tam Edelhert.

en daardoor zo tam is geworden. Natuurlijk vond ik het een prachtig dier, maakte een selfie met hem.maar  eigenlijk was het jammer dat hij zo tam gemaakt is. Midden in de natuur is dit niet goed natuurlijk.Vanwege de midges aten  wij  in de camper om daarna weer verder te rijden. Wel heel erg voorzichtig vanwege de diepe kuilen die zich in de weg bevonden. Albert stuurde er keurig om heen maar kon niet verhinderen dat alles rammelde in de camper. Het was echt 26 km. lang een grote panorama weg.  Aangekomen bij de eerste camping reden wij door. Het zag er goed uit hoor maar ook nu hadden wij weer boodschappen nodig en een winkel was hier niet. En toen kwamen wij aan bij de Bealach Na Ba, oftewel "The Pass of the Cattle" Een weg die met veel haarspeldbochten omhoog gaat tot op de top 620 meter boven de zeespiegel.De berg zelf heet Beinn Bhàn en is 896 m. hoog. Dit was zo betoverend mooi. Maar ook deze weg is erg smal en ook hier zijn  weer veel  passeer plaatsen.  In de bochten zijn  geen of nauwelijks vangrails. Maar ook hier paste iedereen zich aan en kwamen wij ongedeerd  boven. Alweer speelde er een
lied in mijn hoofd....

uitzicht bovenop  pass of the  Cattle

 O Heer mijn God, wanneer ik in verwondering de wereld zie die U hebt voortgebracht. (opwekking 407)
Helaas was het hier uitstappen, foto maken en wegwezen vanwege de vele midges.
Aan de andere kant van de berg reden wij de weg naar beneden die stukken minder spectaculair was en zo  kwamen wij uit in Apple cross dat gelegen is op een schiereiland. Eerst reden wij even rond met de nadruk op even. Het was een piep klein gehucht waar wel een camping was en aan de waterkant een paar huizen en een pub, een pizza restaurant en verder niets.
Wij reden naar de camping waar de receptie nog gesloten was. Op een bord las ik dat wij een plaatsje mochten zoeken op een grasveld dat links gelegen was. Om 15.00 u ging de receptie weer open en kon ik ons aanmelden. Zo gezegd, zo gedaan. Maar....... De receptioniste was niet zo vriendelijk tegen gasten die niet van te voren gereserveerd hadden. Eerst riep ze iedereen naar binnen want dan hoefde ze maar een keer te vertellen waar het sanitair gebouw e.d. was. Toen ik eindelijk aan de beurt was moest ik ineens wachten. De mensen die een huisje gereserveerd hadden gingen voor. Weer was ik aan de beurt en weer kwam er iemand die gereserveerd had en ook die ging weer voor. Uiteindelijk na 45 min. mocht ik van de dame ons aanmelden en betalen. Ondertussen had ze al een aantal keer haar uitleg gegeven met de zelfde "grapjes" en toen wilde ze het mij weer vertellen. Ietwat boos zei ik dat ik het al vier keer gehoord had en dus wist waar alles was. Het is echt dat er hier geen andere camping was anders waren wij weg gereden. Albert was ook al komen kijken waar ik bleef. Wat een mens was dat zeg. Maar goed, niet boos blijven, het was  vakantie.

Wij hebben sávonds in een pub", The Applecross Inn,  gegeten en dat was een leuke ervaring. Wij zaten buiten aan een lange tafel en  wij zagen telkens mensen naar buiten komen met drinken. Aan een serveerster vroeg ik of wij binnen moesten bestellen. Ze knikte bevestigend. Okè..... nou moest ik dus het diepe in om te bestellen. Ik kwam binnen en op een groot krijtbord stonden alle menu's geschreven. Tja.... Wat nu? Mijn Engels is nou niet van dien aard dat ik precies alles wist wat daar op stond. Ik besloot op save te gaan en wilde een salade bestellen. Dat bleek later een voorgerecht te zijn.  Goed, maar nu? Ik kreeg een vlag in mijn handen, moest bestellen aan de bar en direct betalen, het drinken moest ik zelf mee nemen en de vlag moest ik in een gaatje in de tafel zetten. Wij hadden de vlag van Argentinië en de ober zette dus Argentinië op zijn bestelling. En toen had ik door hoe het werkte. Niet veel later werd de Cesar salade gebracht maar ja , daar konden wij niet op leven. Dus ging ik iets zekerder naar binnen en bestudeerde aandachtig het bord. Ik las iets van Highlands sheep and mushroom, patato en nog iets. 

The Applecross Inn

  Ik snapte het schapenvlees en aardappels wel maar mushroom?? Toen ik buiten kwam zei ik tegen Albert: Ik heb iets besteld met vlees maar voor de rest moet je maar afwachten wat je krijgt.

wij wandelden nog wat langs het water.

En dat bleek een schot in de roos te zijn. Het was inderdaad schapenvlees, champignons en andere padenstoelen, een stuk aardappel taart met een laagje wortelen er tussen , kortom het smaakte heerlijk.Ondertussen waren er mensen naast ons aan geschoven en die vroegen zich af uit welk land wij kwamen. Ik vertelde dat wij uit Nederland kwamen en dat wij door Schotland trokken met de camper en nu dus hier beland waren. Ze vroeg wat wij van Applecross vonden. Het is hier prachtig en zeker de weg hier naar toe is erg mooi. Ze vroeg of wij nog langer bleven. nee wij zijn hier voor een nachtje zei ik. Dat kon ze zich niet voorstellen maar wij vonden het echter een klein, gezellig gehucht maar niet de moeite waard om hier langer te blijven. Na het eten wandelden wij nog wat langs het water om daarna terug naar de camper te gaan. Wat een mooie dag was dit weer.

dag 21, 1-8

dag 21,

uitzicht richting het kerkje

Church of Schotland.

Zowel Albert als ik hadden gisteren de rest van de dag een nare nasmaak in onze mond van dat ijsje. Albert kreeg er zelfs wat buikloop van. Deze dag hoefden  wij dus geen ijs meer van Trumpf.
In de ochtend bleven wij bij de camper en kuierden wat over de camping .
In de loop van de middag deden wij nogmaals een poging om bij het kerkje te komen dat wij vanaf de camping konden zien staan.
Deze keer liepen wij eerst weer over het strand om daarna over de doorgaande weg verder te gaan.
Wij kwamen voorbij een gigantisch groot hotel. Ongelooflijk dat dit nog kan bestaan in dit afgelegen gebied. Er stopte een touringcar met gasten die ontvangen werden door een man in een kilt.
Wij denken dat het een doorgaans hotel is voor reizen. Een nachtje ergens slapen en weer door.
Uiteindelijk hadden wij ons doel bereikt en kwamen bij het kerkje aan. Het was maar goed dat wij gisteren niet verder waren gelopen want het stond echt verder dan je op het oog zou denken. Er stond een koude wind, een vest met daarover een windstopper bood uitkomst.
Er was in Gairloch een Fish and Chips restaurantje en daar hadden wij wel zin in. Maar omdat wij nog huiverig waren van de ervaring met het ijs liepen wij eerst maar eens voorbij om te kijken hoe dat er van binnen uitzag.
Dit was een totaal ander hygiënisch bedrijf. Er stopten zelfs auto's uit andere dorpjes om hier Fish and chips op te halen. Dit durfden wij wel aan.
Het was echt heel druk binnen maar in een sneltrein vaart werd er geholpen. Ik bestelde twee porties en na een aantal minuten was het klaar. Do also want vinegan?  (azijn)  Een klein beetje alstublieft, wij willen het graag eten zoals de Schotten het eten. En toen kwam er een lach op het gezicht van de vrouw. zoiets van kijk, daar hou ik van. Ik bedankte haar en wij liepen terug naar de camper. Ook nu vonden wij dat er niets bijzonders is aan Fish and chips en eigenlijk hadden wij het best met een portie kunnen doen. Of die Schotten nou echt zoveel eten ? Maar ja, als je hier eenmaal bent moet je dit gewoon een keer gegeten hebben.

dag 20 31-7

dag 20,
Aan alles komt een eind, zo ook het verblijf in Ardmair.
Toen wij nog geen 10 minuten vanaf de camping reden zagen wij weer drie Edelherten langs de kant van de weg staan. Tijd voor een foto was er deze keer niet omdat wij op een doorgaande weg reden.
Wij reden door Ullapool, volgens de boekjes een leuk plaatsje. Wij reden er door heen om een parkeerplaats te zoeken maar vanuit de camper viel Ullapool ons tegen. Wij besloten om door te rijden.

Onderweg even een rust momentje op het verlaten strand.

Ook hier zagen wij veel mensen met netjes over hun hoofd vanwege de midges. Onderweg zagen wij schapen op het strand lopen. Nou weten wij gelijk waarom het vlees zo zout is zei Albert. Ik moest er om lachen. Het klopt dat het vlees dat wij tot nu toe gekocht hadden enorm zout was. Telkens weer werden wij erdoor verrast. Zijn ze in Nederland zo aan het zeuren dat ons eten te zout is, moeten ze maar niet in Schotland gaan controleren. Op een gegeven moment reden wij voorbij een prachtig uitkijkpunt. Albert parkeerde de camper. Ik zette koffie en Albert ging met Max naar beneden het strand op. Ook hier was het weer prachtig. Er waren nog een paar mensen maar Albert liep alleen op het strand. Prachtig was het er. Max had weer even heerlijk zijn gang kunnen gaan en was weer moe. In de verte hing de bewolking weer laag om de bergen heen.
Niet veel later reden wij door Gairloch. Er was een kleine supermarkt waar wij wat boodschappen kochten. Het was eigenlijk nog niet de bedoeling om al een camping te zoeken maar hier kwamen wij borden tegen waarop er een aangegeven was. Zullen wij hier eens even kijken, het dorpje ziet er best leuk uit.
Wij volgden de bordjes maar konden de camping in de eerste instantie niet vinden. We reden wat heen en weer in ineens zagen wij de smalle inrit van een weg naar boven.
De camping lag boven de weg waar wij heen en weer gereden hadden. Wij werden allervriendelijkst ontvangen. Hier voelden wij ons echt welkom. Ik besprak direct voor twee nachtjes een plaats.
De eigenaar kwam niet veel later langs of alles naar wens was. Nou ik wilde vragen of het mogelijk was of wij een rij naar voren kunnen verkassen, daar daar zouden wij direct op de zee kijken. Helaas waren al deze plaatsen besproken. Maar het

uitzicht over de Atlantische oceaan.

uitzicht waar wij nu stonden was ook goed  tussen de andere campers door op de Atlantische oceaan Wij wandelden over het strand richting een kerkje dat wij in de verte zagen liggen. Al kuierend vond ik wat mooie grote schelpen en slakkenhuisjes. Aan het einde van het strand liepen wij omhoog naar een pad door de duinen. Daar zagen wij heel veel vlinders van een soort die ik nog niet kende.Er

Painted lady.

liep een mevrouw en die vertelde mij dat het  Panted Lady's  waren, een soort dat erg veel voorkomt hier. Wij zaten er op een bankje te genieten van het uitzicht en besloten om terug te wandelen. Het kerkje bleek voor vandaag te veraf te staan. Op de terug weg liepen wij over de boulevard en bekeken de paar kleine winkeltjes. Er zijn in de Highlands behoorlijk wat boeddhistische winkeltjes waar vooral wierook, boeddha's, dromenvangers en zo wordt verkocht en natuurlijk niet te vergeten alle Keltische dingen. Ik heb er helemaal niets mee maar het is gewoon leuk om even rond te kijken. Wij hadden wel zin in een ijsje en dachten er een te gaan halen. Nou was dit een leuk idee maar nergens kon je het kopen.  Op een gegeven moment liepen wij voorbij een slager dat ook een groenteboer was. Daar kwamen mensen met een ijsje naar buiten. Het zal toch niet.....Ik naar binnen. Nee inderdaad ook daar geen ijs te koop. Zou ook te gek zijn maar ja, groenteboer een slagerij in een kunnen wij ook niet echt plaatsen.  Ik vroeg aan de beste man waar wij dat eventueel konden kopen. Wat nors zei hij misschien bij Trumpf aan de overkant. Wij daar naartoe en ja hoor. Ik weet niet wat het voor iets was, je kon er huisgemaakte taart, broodjes, salades en zo  kopen en ook huis gemaakt ijs. Ik bestelde twee ijsje. Het meisje werd iets nerveus en liep naar achteren. Het duurde even en toen kwam ze met een mok warm water en een ijsschep terug. Ze dook onder in de koelvitrine en haalde er afgesloten bakken ijs uit. Haalde hoorntjes van achteren en schepte met moeite twee ijsjes voor ons. Voor de deur was een bankje en daar namen wij een lik. Het leek wel alsof het van pure slagroom was gemaakt. Direct daarop ging de deur op slot en het gordijn naar beneden. Het was 16.00 u, voor ons een vreemde tijd om te sluiten zeker als je etenswaar verkoopt.In mijn ijs zaten klontjes ijs en Albert vond zijn ijsje ook niet echt lekker maar goed Het was niet anders. Uit het niets begon het ineens hard te waaien en moesten wij hard naar de camper terug lopen omdat er een regenbui aankwam. Sávonds was het weer droog en genoten wij van het uitzicht op zee.

dag 19, 30-7

Dag 19,

Schotland,
land van prachtig landschap,
land van zee,
land van midges 
land van Schotse Hooglanders, schapen, dolfijnen, zeehonden enz.
land van groene weiden maar ook van mooie of grillige kliffen,
land van regen en laag hangende bewolking maar ook

land van zon.
En die zon die was vandaag nog niet te zien. Toch besloten wij om nog een nachtje te blijven op deze camping.
Wij hadden  gisteren een lange reisdag gehad en het was hier zo mooi  op deze camping   Even een luie dag, het is tenslotte vakantie. Voor de rest van de wereld waren wij even niet bereikbaar. De telefoon had geen ontvangst.  Dus eventjes geen appjes niet even bellen en geen Word Freud, een spel dat ik op de telefoon speel. Helemaal niets behalve totale rust.
Er waren mensen die direct aan de waterkant stonden en aanstalten maakte om te vertrekken. Dat betekende dat ik direct naar de receptie liep en vroeg of wij dat plekje mochten hebben.

verkaste naar een plek direct aan de baai

Dat was geen probleem en zodra deze mensen vertrokken waren haalde Albert de stekker uit het stopcontact en reed er naar toe. De stoeltjes en tafel pakten wij op en zo zaten wij op de eerste rang. Wij draaiden nog een keer een was, liepen over de camping en langs het water over het kiezel strand. We keken naar vissende mensen en een groep tekenaars die met een aantal mensen hier naar toe waren gekomen om het landschap op papier te zetten. Deze mensen zaten over de camping verspreid en het was leuk om de verschillende creaties te zien groeien. Er liep een lerares bij die met elk van de groep een praatje maakte en aanwijzingen gaf. Verder lummelden wij wat in de camper tot ongeveer 13.00u.  Toen kwam de zon door en zaten wij lekker buiten. Kijken naar aankomende gasten hoe die van alles opzetten is ook leuk. Wij hoopten natuurlijk om de dolfijnen hier te spotten, de verre kijker lag naast ons en af en toe speurde wij de baai af maar helaas ook vandaag hadden we geen geluk. Ook hield ik steeds de rotsen in de gaten of de zeehond misschien weer kwam zonnen maar ook deze liet ons in de steek.

onheilspellend weer op komst?

Een boog in de wolken als teken ...

In de avond kwam er langzaamaan  een hele vreemde, mooi  gekleurde lucht op zetten. Zwart met oranje goud.  Dit zou best wel eens zwaar weer kunnen worden. Rond 21.00u zagen wij ineens een regenboog in de gitzwarte lucht verschijnen Er waren veel mensen op de camping die net als wij keken en foto's maakten, zo mooi! Ik ging nog snel even douchen voordat het onheilspellende weer zou los barsten. Het regende een beetje eer ik bij de douches was aangekomen en toen ik klaar was regende het nog steeds een beetje. 
uiteindelijk werden wij ook nog eens op een prachtige zonsondergang getrakteerd. Wat een prachtige afsluiting van deze dag was dit . Toen wij eenmaal in bed lagen

brak het onweer los. Dit was natuurlijk wel
verwachten na die onheilspellende lucht.

dag 18, 29-7

dag 18,

Gisteravond zijn wij verrast door een enorm aantal Midges. Wij zijn er zelfs voor naar binnen gevlucht. Ik had een muggen verdrijver mee genomen die je in een stopcontact kunt doen.
Het leek iets te helpen hoewel deze nacht toch  alle twee onze lichamen  nog verder  tot een maanlandschap gecreëerd waren dan dat ze al waren.
Het weer type herhaalde zich al een aantal dagen. Elke morgen regende het maar nu was de lucht ook nog eens erg somber daarbij.
Even later werd het toch droog en kwamen de mensen weer naar buiten. Sommige van hen hadden speciale anti midges hoeden op. Een hoed met gaas eraan vast dat, voor het gezicht tot in de nek, bescherming bood tegen deze beestjes .
Er liep zelfs iemand die een soort trui met lange mouwen van dit materiaal aanhad met handschoenen aan. Ik kan me voorstellen dat, als je allergisch bent, je dit soort kleding graag aantrekt. De bulten jeuken enorm maar ook daar hadden wij wat voor.
En ook hier vertrokken wij weer. Omdat ook nu de weg weer hoog in de bergen lag en de bewolking laag hing zagen wij weer weinig van de omgeving.
Op een gegeven ogenblik reden wij een brug over waaronder een rivier stroomde. KIJK! Albert?  Rijd er iemand achter ons? Er liep een kudde Edelherten door het water. Gelukkig kon Albert nog een stukje achteruit rijden. Vanuit de auto kon ik snel

Edelherten die de rivier oversteken

wat foto's maken. Waauuuuw, wat een prachtig gezicht. Met stille verwondering konden wij het heel even aanschouwen want niet snel na ons kwam er een andere camper aan. Omdat de weg erg smal was en je elkaar niet kon passeren, op dit punt, moesten wij wel door rijden. Op de foto zie je er  maar drie maar in de gauwigheid telde ik zeker 15 Edelherten. Ze liepen schichtig door naar de overzijde van de rivier terwijl ze ons goed in de gaten hielden. Ook nu kwam er weer een lied in mij op.
Als een hert dat verlangt naar water, zo verlangt mijn ziel naar U (opwekking 281)

tokkelbaan

Wij reden hoger en hoger  de berg op en zagen ineens een tokkelbaan. Bij de onderkant van deze baan  was een  plaats waarop wij konden parkeren en hier zette ik koffie. Er liepen mensen bij en een auto reed naar het beginpunt. Jawel, wij hadden geluk. Na lang wachten kwamen er mensen aan deze tokkelbaan naar beneden .Intussen was de temperatuur naar 25 graden gestegen en dat is warm voor Schotland. Maar doordat de zon nog niet door de wolken kon komen was het broeierig en daar houden de Midges van. Dus dat betekende instappen en weg wezen. Doordat wij nu meer richting het binnenland reden veranderde het landschap . Het is er ruwer met overal plukken donkerpaars

donkerpaars gekleurde hei

gekleurde hei. Op de foto komt de kleur lichter over dan dat het in het echt was. Wij hadden boodschappen nodig. Op een landkaart waarop veel stond, waaronder ook boodschappen wagentjes,was een plaatsje aangegeven  waar je dus boodschappen kon doen. Wij kwamen eraan, ik pakte een tas en wij gingen het winkeltje in. En dat was een trieste ervaring. In het winkeltje waren veel lege schappen, groente, vlees en brood was er niet alleen wat koekjes e.d. en een post agentschap. Liep ik daar met een boodschappentas. Echt triest voor deze mensen, het was vergane glorie.
Er liepen Belgen buiten die uit beleefdheid nog biscuitjes hadden gekocht. Rond 13.00u brak de zon dan toch door en tegelijkertijd  naderde wij de camping die Albert geselecteerd had. Deze was volgens onze gegevens  prachtig gelegen in een natuurgebied  aan de zee.   Toen wij de weg inreden zagen wij een bordje waarop stond: OVERBOOKED.  Tegen beter weten in reed Albert toch de lange, schitterende weg uit en kwamen aan. Ik liep naar de receptie maar er was echt geen plaatsje meer vrij. Jammer maar dat kan gebeuren als je op de gok gaat. Aan het begin van de weg hadden wij nog een bordje gezien waarnaar er naar een andere camping verwezen werd. Op weg daar naartoe kwamen wij weer een boordje met OVERBOOKED tegen. Helaas, geen geluk vandaag.
Wij kwamen door het plaatsje Ullapool en dit was een redelijk plaatsje. Wij reden voorbij  een Coop en haalden daar wat boodschappen. Doordat wij steeds verder in een afgelegen gebied kwamen waren de prijzen ook een stuk hoger maar dat weet je nou eenmaal.Wij vonden uiteindelijk een camping nabij Ardmair, een aantal kilometer voorbij Ullapool , gelegen aan de Atlantische oceaan. Vanaf de camper keken wij tussen de andere campers door

rond 22.00u  zakte de zon lanzaam in zee.

zonnende zeehond op rotsen in de zee.

op de zee. Na het eten liep Albert nog even een rondje met Max. Al snel kwam hij terug. Pak de verrekijker eens zij hij. Er ligt een zeehond te zonnen op die rotsen  daar. En ja hoor, vlak voor de kust lagen  een paar rotsen in zee waarop hij/zij heerlijk lag.
 Rond 22.30u zakte de zon langzaam aan inde zee.
En weer was het een prachtig gezicht.En zo kwam er ook een eind aan deze dag. Weer een dag met een gouden randje.

dag 17, 28-7

Dag 17,

Het ene panorama was nog mooier dan het andere.

Wij hadden gisteravond overlegd of wij hier nog een dagje zouden blijven en of wij wel of niet met een boot mee zouden gaan om dolfijnen en/of walvissen te spotten.
Maar aangezien er hier bussen vol kwamen en het echt gigantisch druk op de boten was en ik de zee gezien had die echt niet rustig was , besloten wij om toch te vertrekken. Op naar de volgende camping.
Het was droog en 16 graden toen wij buiten kwamen, maar het voelde warmer aan.  Wij reden weer een stukje verder door het prachtige Schotse Highland. Het leek wel alsof wij in een film zaten, het ene panorama was nog mooier dan het andere. Psalm 23 kwam in mij op. De Heer is mijn Herder.....Hij zal mij geleiden naar grazige weiden.....
Boven op een heuvel was een parkeerplaats met een prachtig uitkijk punt.
Hier zette ik koffie en liep wat rond. Er was een herdenkingsplaats voor mensen die overleden waren aan kanker. Toeval? Wij dachten van niet. Kort voor onze vakantie was er een familielid van ons overleden en in onze vakantie een goede bekende van Albert. Beide door deze ziekte. Het zat nog vers in ons geheugen en toen kwamen wij hier.....
Terwijl wij daar stonden kwamen wij een hotel bus tegen. De eerste op deze reis. In Noorwegen stond er eens een op de camping waar ook wij waren en hebben zitten genieten van het reilen en zeilen om op  deze manier op vakantie gaan.
De weg bleef ons verbazen, na elke bocht een prachtig uitzicht met hier en daar  paarse velden van bloeiende hei.
En toen kwamen wij aan in Tongue dat midden in een natuurgebied ligt. Daar was een camping die prachtig gelegen was op een heuvel  aan een baai .

zakken van stevig gaas waarin oesters zaten.

En hier stopte we gewoon. Hier was het was zo mooi, niet meer verder zoeken maar gewoon op de rem trappen en blijven. Eerst aten wij een broodje om daarna een eind langs de kust te wandelen. Er lag een weg onderlangs de camping, langs de baai. Wij liepen daar niet alleen, er zaten erg veel vliegen. En die vliegen hadden het voorzien op Albert. Ze vlogen met hem mee en wat hij ook deed,hij kwam er niet vanaf. Zelfs met zijn zakdoek sloeg hij ze weg maar het hielp allemaal niets. Ik had nergens last van. Ineens ging er een lampje branden bij Albert.

oester kwekerij

Het komt waarschijnlijk dat hij vis op brood had gegeten. Hij had zijn mond wel schoon gemaakt maar waarschijnlijk roken die vliegen het. Ineens zagen wij  dingen boven het water hangen die wij niet thuis konden brengen. Op een gegeven moment was er een pier waarop wij konden lopen en daardoor dichterbij konden komen om het eens goed te bekijken. Ja, ik weet het ineens zei Albert. Dit is een oester kwekerij. Dit hadden wij nog nooit gezien. Het waren een soort zakken van stevig gaas die vast zaten aan ijzeren staven die op het zand waren bevestigt. Als het vloed is loopt het onder water en bij eb zie je ze liggen. Zo leuk om ook dat eens gezien te hebben. Door de overlast van de vliegen was het

panorama vanaf de brug over de baai bij eb

geen optie om verder te wandelen. Albert werd er gek van. En dus liepen wij terug. Toen er eenmaal geen bomen meer stonden waren de vliegen verdwenen. Wij liepen nog een stukje de andere kant op waar een brug over de baai lag.
Vanaf die brug had je weer een schitterend panorama over de baai . In de avond lieten wij Max nog even uit richting de brug. Het was intussen vloed geworden en het uitzicht was

uitzicht over de baai bij vloed.

daardoor heel anders. Er was een soort eilandje
bij waar een vijftal campers stonden. Het was duidelijk dat deze mensen aan het wild kamperen waren. En gelijk hadden ze.
voor het eerst in onze camper reizen had ik spijt dat wij niet op dat idee waren gekomen.
Normaal gesproken vindt ik het een beetje eng om zomaar ergens in de natuur te gaan staan. In Schotland maag het gewoon. Dit was nou eens een plaats waar ik het wel gedurfd zou hebben. Ik ben er van overtuigd dat ik hier wat makkelijker in moet worden. Wie weet komt het er nog eens van.


 

dag 16, 27-7

dag 16,

schotse hooglanders die de weg overstaken.

De midges hebben de afgelopen nacht een maanlandschap gecreëerd. Ze hebben vooral mijn armen te grazen genomen, ondanks de Deet. Zoveel grote bulten van die piepkleine beestjes.
Ook deze plek verlieten wij weer en reden door the Highlands. Helaas hingen de wolken erg laag en daardoor misten wij veel van de omgeving.  De weg ligt echt hoog en er stonden stokken langs de kant van de weg voor als er sneeuw ligt. deze stokken geven dan de richting van de weg aan.
Ineens moesten wij stoppen voor een kudde Schotse Hooglanders die de weg overstaken.

Ook max moest vor de paal op de foto.

Even later brak de zon door die gaf erg scherp licht dus dat betekende dat de zonnebrillen op moesten.
Wij reden verder door het prachtige Highland en kwamen aan bij John o'Groats.
Tja. Wat is John o' Groats nou eigenlijk. Een dorp? geen idee. Wij kwamen daar aan bij de camping, deed toeristisch aan omdat je hiervandaan naar de Orkney's kunt varen. Ook kan je vanaf hier met een boot walvissen, puffins ( papegaaiduikers) en zeehonden spotten Er waren wat souvenir winkeltjes en een kunstgalerij, en een winkeltje dat eigengemaakte producten verkocht. Ook was er nog een kiosk die eten verkocht en een restaurant.  Er stond een paal waarop de afstonden stonden naar b.v.  the Orkneys en the shetlands. Deze paal was volgeplakt met stikkers en iedereen wilde voor deze paal op de foto. Max moest er ook aan geloven. Wij kregen een plaatsje toegewezen op een hoger gedeelte van de camping en konden daardoor een groot gedeelte van de camping en de zee overzien. Wij neusde rond in de omgeving, kochten een souvenirtje en genoten van alles om ons heen.
Later zaten wij naast de camper van de zon te genieten en ineens hoorde ik doedelzak muziek. Net toen ik erheen wilde gaan stopte hij. Jammer. Zal ik er naar toe gaan om te vragen of hij nog iets wil spelen? Nee joh zei Albert.

Deze meneer speelde Highands voor ons

Na het eten liepen wij nogmaals een rondje . Eerst over de camping waar we ook langs de tent van de doedelzak speler kwamen. De beste man stond voor zijn tent en uit het niets vroeg ik: Was u degene die vanmiddag op de doedelzak speelde?  Hij bevestigde dit. Mijn man krijgt altijd tranen in zijn ogen bij een speciaal lied, dat vindt hij zo mooi. Zal ik nog wat spelen voor hem? Graag natuurlijk.Ik heb wel een aantal blikjes bier gedronken hoor. Nou, dan kunt u extra goed spelen zei ik lachend. Eerst speelde hij zomaar een deuntje en toen zei hij: Ik zal een speciale Melody uit The Highlans spelen voor jullie. En dat was nou net het nummer waar Albert tranen van in zijn ogen krijgt. Max begon te piepen omdat het geluid te schel was voor zijn oren.Toen hij klaar was werd er geapplaudisseerd voor hem. Wij hadden niet in de gaten gehad dat er meer mensen uit hun tent of caravan waren gekomen om te luisteren. Wij waren helemaal in de ban van deze man dat hij dat speciaal voor ons wilde spelen. Ik bedankte hem hartelijk en wij liepen verder naar het toeristische gebeuren.  Rond 22.30 begon de lucht te verkleuren en werden wij getrakteerd op een prachtige zonsondergang boven het eiland Stroma, een van de eilanden van de Orkneys. En weer liepen wij naar het water toe om te genieten totdat de zon echt helemaal verdwenen was. Wat een bijzondere dag was dit echt om nooit te vergeten.

zonsondergang boven Stroma

 

dag 15, 26-7

dag 15.
Vandaag waren wij precies 14 dagen op reis maar in ons gevoel leek het al veel langer.
Wij besloten om nog een nachtje hier te blijven.
Alleen wel op een ander plekje. Gisteravond kwam er een uitgebreide familie vlak bij ons in de buurt staan. Met vooral schreeuwende voetballende kinderen en dat is niet handig tussen auto's en campers in.
Er waren al div. mensen om hen heen verkast vanwege het gedrag van deze mensen.
Normaal gebruik je normale gasflessen op een camping maar zij hadden ze van anderhalve meter hoog bij zich, kan het niet helpen maar dit was niet onze slag mensen.
Ik liep naar de receptie om te vragen of we mochten blijven maar dan wel graag wilde verkassen naar een andere plek.
Ze keek bedenkelijk.
Heeft u elektriciteit  nodig? Nee hoor, waar wij nu stonden wel maar wij kunnen ook een nachtje zonder. Gelukkig zei ze, dat is geen probleem.
Wij hebben zonnepanelen op het dak en kunnen dan ongeveer drie dagen zonder stroom doen.
Ik vertelde dat de mensen nogal luidruchtig waren . Ja zei ze, die en die zeker. Ik knikte. Ze hadden al meerdere klachten gehad. Ze hadden vooraf veertien dagen geboekt maar de camping eigenaar  had er nu al spijt van.
Het werd weekend en daardoor waren alle plekjes met stroom vol geboekt. Wij verkasten naar de rand van de camping tegen de duinen aan. Ook weer een mooi plaatsje. Daarna gingen wij Dornoch in . Wat een leuk plaatsje.

distilleerderij

Er waren veel charity shops, (tweedehands winkeltjes), een drogisterij,apotheek,speelgoed en postkantoor allemaal in een piep klein winkeltje en een distilleerderij.

de oude whiskeys

En dat was leuk! Ook weer heel erg klein. Er was een oude winkel bij waar allerlei verschillende soorten whiskey verkocht werden. Achter de gesloten glazen deuren stonden de hele oude dure whiskeys .

kerk in het midden van Dornoch

Later bezochten wij de kerk die in het midden van het dorpshart was om weer later terug te wandelen naar de camping.
Opnieuw vloog de helikopter over en ik was benieuwd hoe dat zat. Op Google vond ik het antwoord. De club bestaat sinds 1877.  Heeft twee 18 holes banen en iedereen kan er gebruik van maken. Het is een internationale club . Er is een helikopter,golf en whisky experince. De helikopter vliegt de mensen, vanaf het vliegveld in, spelen een potje golf, en krijgen een whiskey proeverij. Daarna kunnen ze dineren in het clubhuis en daarna kunnen ze daar overnachten.

De gasten van de golfclub worden ingevlogen.

De volgende dag ontbijten ze in het clubhuis en kunnen nog een potje golven om daarna met de helikopter weer  naar het vliegveld gevlogen te worden. Ik kon geen prijzen vinden maar neem maar van mij aan dat hier een aardig prijskaartje aanhangt.
Aan het einde van de middag wandelde wij over de golfbaan naar het strand. Dat mag gewoon, niemand keek er vreemd van op maar op een of andere manier vond ik het toch apart.
Op het strand vermaakte Max zich weer prima. Eenmaal bij de camping vroeg Albert: Wanneer komen die beestjes nou?
Bedoel je de midges? Geen idee, komen vooral in het schotse hoogland voor.
Hij had het nog niet gezegd en daar waren ze . In grote getallen kleine mugjes, zo groot al een fruitvliegje die overal doorheen komen dus ook door de raamhoren. Helaas begon het sávonds te regenen maar waren daardoor ineens van de midges  af. Wat een heerlijke dag hadden wij weer gehad.