dag 24, zondag 5-8

dag 24,

Het was droog. |Na de koffie reden wij naar Killarney. Gelukkig konden wij de camper op een braak liggend terrein parkeren vlakbij the St Mary kathedral
Het lijkt wel of alle kerken en kathedralen St Mary heten. Deze kathedraal was op een goede loopafstand vanaf het centrum. En bovendien was het hier gratis parkeren. Wij zagen de ene koets met toeristen  na de andere rijden.Ook wij wilden wel een ritje maken met de koets maar wilden graag eerst informeren wat dat kostte. In een van de boekjes stond dat de koetsiers veelal opdringerig zijn. Maar wij vonden het logisch dat, als je hun terrein op loopt en naar de koetsen kijkt dat ze dan vragen of je mee wil. Het zijn hun inkomsten tenslotte. Het kostte 40 euro voor een rit van een uur en Max mocht ook mee. En zo gebeurde het dat ook wij in een koets zaten.De koetsier was erg vriendelijk en vertelde heel veel over het het landgoed met daarin het Muckross house.(1843)
Dit landhuis lijkt zo uit een sprookjes verhaal te komen en ligt midden in het schitteretende Killarney National Park zoals het staat beschreven. En het klopt helemaal, wat was het hier prachtig. Wij waren blij dat wij met de koets mee gegaan waren, lopend hadden wij lang niet zoveel gezien en nu kregen wij veel informatie over dit gebied. Als ik een foto wilde maken dan stopte de koetsier en op alle vragen gaf hij duidelijk antwoord.Hij vertelde dat een Amerikaanse dame dit landgoed had gekocht maar in de jaren '70 heeft zij alles terug gegeven aan de Ierse bevolking. Daarna is het een National Park geworden. Voor de show grazen er hier zwarte koeien, een heel oud ras. Op een gegeven moment zag ik ineens een heel jong reetje. Ik fluisterde : Sir, you can stop for a moment so that i can make a picture? Ja hoor geen probleem. Ademloos bleven wij kijken en maakte ik foto's. pas toen de
koetsier weer begon te rijden zag Max hem ook en begon hard te blaffen. De beste man kon er om lachen en vertelde dat hijzelf ook twee Jack Russeltjes heeft. Hij vertelde dat het een ree was van het Sika ras dat uit oorspronkelijk uit Oost-Azië komt.Wij reden voorbij een oud theehuis waar het gezellig druk was (1834)

Na deze mooie tour bezochten wij het centrum en aten wat bij een pizzaria. Wij wandelde rustig terug naar de camper en toen wij er bijna waren hoorden wij muziek uit hetr park komen waar wij net rondgereden hadden. Wij gingen op het geluid af en het bleek dat er  bij het theehuis een operazangeres stond te zingen. Wij hebben even geluisterd maar dit was niet echt ons ding.Wij liepen nog even naar de St. Mary Kathedral die ik even bezocht. Ook hier weer prachtige glas en loodramen gezien.
De rest van de dag verbleven wij op de camping.

dag 23 zaterdag 4-8

dag23,

Toen wij de deur van de camper openen deden kwam er een mevrouw naar ons toe met de vraag og wij toevallig weg gaan vandaag.
Ja dat klopte. Zij ging op de rotsen voor onze camper zitten. Wij moesten echter nog ontbijten en toen ze dat zag ging ze een eindje verder zitten. Ik voelde mij net op een schopstoel zitten, Zij wilde graag onze plek maar  dan moest ze toch echt eventjes geduld hebben. Na het ontbijt gingen wij ons ding doen en ze bleef maar kijken. Niet echt prettig op deze manier. Ik heb toen gezegd dat ze zeker tot 10.00 u geduld moest hebben. Ja natuurlijk, doe rustig aan zei ze maar  ze bleef  gewoon zitten. Wij dronken nog koffie en zodra wij de stekker uit de stroomkast haalde kwam haar man al met hun camper aan rijden. Wij mochten er nog wel even langs. Ik snap berst dat deze plek geliefd was, zeker nadat Albert gisteravond de herrie op de rest van de camping had gehoord maar om dat nou op deze manier te doen......
Oke, wij reden dus weg over the ring of Kerry nog steeds de N70. Op een gegeven moment kwamen wij langs een prachtig uitkijkpunt (Moll's gap 263 m) en daar was ook een restaurant. Gelukkig konden wij nog net langs de kant van de weg parkeren maar ook hier stond het weer aardig vol.
Wij dronken er cappuccino waarbij ik een stuk chocoladetaart met pecannoten nam en Albert een stuk scone. Ierse scone wel te verstaan. Tjonge jonge, wij kregen het haast niet op. Wat was dit machtig spul zeg wij hoefden gelijk niet meer te lunchen. Wij reden verder langs  het Killarney National park. Wij kwamen langs een grote parkeerplaats waar een prachtige waterval in de buurt moest zijn. Maar je snapt het al, parkeer terein was vol en dus moesten wij verder rijden. Wel jammer maar helaas. De omjgeving was ook prachtig met veel meren . Wij reden door Killarney, een vrij grote stad met erg veel hotels, grote dure hotels. Wij kwamen langs een plein waar koetsen stonden te wachten waarmee je een ritje kon maken. Wij besloten om door te rijden naar de camping die ik woensdag al besproken had. Deze lag een eindje buiten Killarney. Wij kwamen gelukkig nog een Liddl tegen zodat wij weer proviand voor het weekend hadden. Even later zagen wij zowaar de camping aangegeven. The white villa farm &campingpark. Wij reden een enorm lange oprijlaan op  met bomen waarvan de takken nog al laag hingen. Nou, daar mogen ze ook wel eens wat aan doen zeg, als er hier campers langs moeten......
Wij kwamen aan en het lag er stil en verlaten bij. Is het wel hier? Tom gaf het ook aan maar het was er wel heel erg stil.
Ik belde bij een groot wit huis aan. Helaas, er werd niet open gedaan.
Opeens hoorde ik van bovenaf iemand zeggen: you mus tbe at the campsite   , on the other side of the road. Oke, wij waren dus nu bij de villa farm en aan de andere kant van de autoweg lag dus de camping. Thank you en wij de oprijlaan weer voorzichtig af. En inderdaad zagen wij toen een klein bordje dat naar de camping verwees.
Ik melde ons aan en vertelde dat ik telefonisch had gereserveerd.De beste man kon onze naam echter niet vinden en bleef maar zoeken. Maar nee, hij vond ons niet. Gelukkig had hij nog wel een plaats voor ons op het grasveld bij een speeltuintje. Nou niet echt de ideale plek maar ja, je kunt niet alles hebben. Toen wij helemaal geïnstalleerd waren kwam hij naar ons toe. Hij had niet begrepen dat het niet klopte en was gaan zoeken bij de reserveringen. Toen ik reserveerde moest ik onze achternaam spellen. Deze begint met een B en hij had V verstaan. Kom maar mee, ik heb hier een plek voor jullie. Een camperplaats waar je met de camper op beton staat en een stukje gras ervoor. Kijk dit was beter. Hij verontschuldigde zich maar ja, zulke dingen gebeuren nou eenmaal.Albert liep een rondje over de camping en zag dat er wasmachines stonden die alle twee leeg waren. Je kon hier gewoon de benodigde euro's in stoppen en zo gebeurde dat er twee wassen tegelijk werden gedraaid. Wij dachten handig te zijn om beide wassen in een droger te doen maar dat was achteraf helemaal niet handig. Het duurde heeeeel lang eer de was droog was. Nog een euro en nog een euro en nog...... Maar uiteindelijk was het toch gelukt. Wat later in de middag kwamen de campers een voor een aan en werd het wat drukker. Altijd leuk om naar andere mensen te kijken hoe ze alles doen.

dag 22, vrijdag 3-8

dag 22,

En nog steeds miezerde het dus dat werd binnen ontbijten. En net toen wij klaar waren brak het zonnetje door. Na de koffie wilden wij graag een stukje wandelen maar veel verder dan langs de autoweg lopen kwamen wij niet. Nou hadden wij vanaf ons plaatsje over het water heen een strandje gezien. Ik ben toen bij de receptie gaan vragen of het mogelijk was om daar naar toe te lopen. Ja hoor, over de weg en dan na een B&B een weg aan je linkerhand in slaan.En dat was toch een mooi, heel landelijk en lieflijk deed dat
aan. Op de foto komt het jammer genoeg helemaal niet over. Na een half uurtje kwamen wij aan bij het stille strand. Er waren wel wat oudere kinderen die vanaf een rots de zee in sprongen. Ook hier weer allemaal met wetsuits aan. Ook max liep het water in om daarna een dolle bui te krijgen en rolde heerlijk door het zand. Lang leve de vrijheid.  Wij liepen weer terug en kochten bij het winkeltje op de camping een broodje dat wij bij de camper buiten op aten. Max lag heerlijk op zijn kussen buiten te
luieren maar echt slapen deed hij niet. Hij hield alles in de gaten. Rond een uur of 16.00 liepen wij nogmaals naar het strandje toe maar het was er nu druk. Max kon nu niet los lopen.  Wij probeerden naar een ander strandje te lopen wat iets verder op lag. Helaas konden wij daar niet komen. maar het was wel een mooie weg. Daarna weer terug gelopen en in het restaurantje bij de camping wat gegeten. Albert had in het winkeltje gezien dat er halve kippen van het spit verkocht werden en daar had hij wel trek in.

Na de soep  kreeg hij gefrituurde stukken kip met een korstje eromheen met frietjes. Waarschijnlijk stond het winkeltje en het restaurant los van elkaar. Ik had weer fish and chips maar ook hier was het een flauwe hap, de fish was ook hier niet gekruid. Sávonds hebben wij ons verwonderd over een wolk. Deze was pikzwart en kwam de berg afzetten. om daarna weer omhoog te trekken en weer terug. En dat ging de hele avond zo door. Albert liet Max rond een uur of 23.00 u uit en kwam terug met de mededeling dat wij blij moesten zijn dat wij met drie campers hier op het eilandje stonden. Boven ons was het op de camping heel erg rumoerig. Wij waren ook heel blij met deze plek. Hier was het rustig en stil, wij hoorden helemaal niets.

dag 21, donderdag 2-8

dag 21,

Wij reden in de wolken

Ook hier vertrokken wij weer en reden de N70 verder richting Waterville.
Wij reden over de prachtige kliffen , nou ja volgens de beschrijving zou het er prachtig moeten zijn maar wij zagen totaal niets. Wij reden namelijk door de wolken. Watervile is een lang gerekt gehucht met wel 11 bezienswaardigheden. Het staat vooral bekend om Charlie Chaplin waarvan er een aantal beelden in Waterville staan. Er zat een oude man bij een van die beelden op zijn accordeon ietwat treurige Ierse muziek te spelen. Wij liepen de lange boulevard over waar aan het einde een clif begon. Helaas stopte het  wandelpad ook en liepen wij rustig terug. Intussen stopten de touringcars hier ook. Je kunt hier ook het Loher stone fort bezoeken maar dat hebben wij overgeslagen. Er waren nog wat winkels maar wij waren net te vroeg, alles moest nog op gang komen. Wij reden weer verder door de wolken over de clifs. Echt jammer maar ja, je kunt niet alles hebben. De afstand van de camping waar wij vandaan kwamen naar de volgende was maar 45 kilometer. Al snel kwamen wij daar aan. Op goed geluk liep ik naar de receptie en zowaar, er ware n nog drie plaatsen vrij. De rest was stamp vol vanwege de bankhollyday. Ik had ons gelijk voor twee dagen ingeschreven. Er reed een auto voor ons uit om de plaatsen te laten zien. Nummer in was boven op de berg maar die plaats was zo krap tussen andere campers in dat wilde wij niet. De man kwam naar ons toe, ging op zijn tenen staan en zei: I have a place for you on the island. Wij keken elkaar aan, zagen de plaats en zeiden alle twee volmondig ja! Dit was echt gave plaats. Wij moesten wel zoveel

Wij stonden zover mogelijk aan de kant van de rotsen en keken zo het water op.

 mogelijk aan de rand gaan staan zodat er nog twee andere campers naast ons konden staan. En zo gebeurde het dat wij aan de bestuurderskant  en voor de camper zo het water op keken. Hier zouden wij met gemak wel twee dagen uithouden. Achter onze camper was
een soort kloof die als het vloed werd volliep. Als ik uit het raam

kloof achter de camper

uitzicht vanuit mijn bed

bij mijn bed keek leek het net alsof we op een schip zaten. Wij stonden hoog boven het water.
Het enige naddel van deze plaats was dat er geen drinkwater was en Albert dus erg ver moest lopen om dit te halen. De meeste Ieren zijn trouwens ontzettend lui ( zei een meneer ook tegen mij) Ze gaan water halen met de auto, hoe dichtbij dit punt ook was, je zou maar moeten tillen!
Aan de voorkant van de rots was een aanlegsteiger. Hier vandaan vertrok een rip dolfijnen en walvissen te spotten. Een rib is een mega snelle boot waarop je met reddingsvesten aan op een bank zit met aan elke kant een been. Er zit beugel voor je waar je je aan vast moet houden. Op deze steiger zaten ook mensen lekker te genieten van het uitzicht over het water. Helaas begon het in de middag te regenen zodat wij de rest van de dag in de camper bleven.

dag 20 woensdag 1-8

dag 20,
Ook deze dag begonnen wij  grijs en nat. Wat een geluk dat wij het gisteren droog hadden in Dingle.
Wij verlieten dit prachtige gebied en reden weg 50 tot aan Tralee om daar af te slaan op weg  op de weg N70 of wel the ring of Kerry. deze weg ligt rondom het Killarney national park. Het is zo jammer! Het moet hier erg prachtig zijn maar door de regen zien wij nauwelijks iets. Ook hadden wij nog boodschappen nodig maar het is erg lastig om in een stad met de camper boodschappen te doen. De parkeerplaatsen zijn hier geen van allen op campers ingesteld. Wat later in een klein gehucht ga ik de camper uit en Albert blijft rondjes rijden zodat ik bij een Super Valu even boodschappen kon doen. Het was wel jammer want het was hier erg mooi. Bij de eerste camping die Albert had geselecteerd keken wij elkaar aan. Wij vonden dit alle twee niets en dus reden wij verder. Uiteindelijk kwamen wij aan net buiten Cahersiveen, even net na het centrum waar wij net de boodschappen hadden gedaan. Ik besprak voor een nacht. De eigenaresse  adviseerde ons om morgen vroeg naar een andere camping te verkassen omdat het bankhollyday was. Een nationale feestdag van de Ieren , de eerste maandag van augustus, waarbij alles gesloten zou zijn en alle Ieren massaal eropuit zouden gaan waardoor alle campings snel vol zouden zijn. Dit hadden wij al eerder gehoord. Het was nu pas woensdag maar veel Ieren nemen dan de donderdag en vrijdag ook vrij zodat ze een lang weekend hebben. In het plaatsje waar wij nu zijn is er een of ander festival. Voor de zekerheid heb ik een camping telefonische besproken voor zaterdag t/m maandag  zodat wij zekerheid over een plaats hebben.

camping nabij Cahersiveen

dag 19 31-7 dinsdag

dag 19,

het gezellige centrum van Dingle

Vanmorgen was het bewolkt. wij reden terug naar Dingle. Dit is een plaatsje in het graafschap Kerry.
Kerry staat bekend om zijn prachtige natuur. Grillige bergen, blauwe meren en heel veel bossen. (10.500 hectare) Kortom, als je in Ierland bent kan je haast niet om dit prachtige stuk natuur heen.

De haven van Dingle waar Fungie zich af en toe laat zien

De gebrandschilderde ramen van the St Mary church

Dingle is een toeristische stad met een druk centrum. Wij konden onze camper goed parkeren op een terrein in het centrum. Dit kwam mede doordat wij vroeg waren. Gisteren hadden wij gezien dat het later op de dag een verkeers- chaos was.  Er zijn veel oude winkels en bij sommige kwam de muffe lucht je al te gemoed.Antiquairs, en leuke 2e hands boekenwinkeltjes maar ook souvenir en andere winkels en  juweliers met zilveren armbanden, ringen, oorbellen die allen voorzien zijn van de Ierse knopen. Ze waren echt erg mooi maar thuis zou ik ze nooit dragen dus liet ik deze mooi in de winkels liggen.En dan natuurlijk de Ierse pubs niet te vergeten. In een piep klein winkeltje op een hoek , wat beheerd werd door twee oudere Ierse dames kocht ik een souvenirtje voor ons kleindochtertje. Ook was er een winkel met prachtig Iers handwerk van de Ierse schapen wol. Truien met de prachtigste kabels, omslagdoeken, sokken en heren petten. Dit alles is door heel Ierland stevig aan de prijs doordat het echt handwerk is. Wij kochten heerlijke broodjes bij een piepklein bakkertje waar de mensen tot buiten toe in de rij stonden. Het bleken overheerlijke streek gebonden broodjes te zijn. Natuurlijk waren deze ook stevig aan de prijs. Bij een kiosk kochten wij een beker cappuccino en dit aten en dronken wij op op een bankje bij het water.Vanaf hier kan je ook weer mee met boten om dolfijnen te spotten. Sterker nog, er woont hier een dolfijn in en nabij de haven. Genaamd Fungie. Sinds 1983 schijnt hij hier regelmatig gezien te worden. Fungie is een van de beroemdste inwoners van Ierland, de bewoners en toeristen zij gek op hem zo staat er geschreven. Ja natuurlijk zijn ze gek op hem want hij/zij is een behoorlijke trekpleister wat veel geld in het laatje brengt. Getuige de souvenir winkels met allerlei dol fijne artikelen. Nadat wij uitgegeten waren deden wij nog een rondje door het centrum en bezochten daar de St. Mary church met prachtige gebrandschilderde ramen. Tja, ik blijf nou eenmaal een dochter van een glazenier die zelf gebrandschilderde ramen maakte. Daarna liepen wij terug naar de camper waar het inderdaad op de parkeerplaats een drukte van belang was. Toen wij weg reden wilden er drie auto's weer op onze plaats staan. Wij hadden dat goed gepland om vroeg te gaan. De rest van de dag bleven wij bij de camper.

dag 18 maandag 30-7

dag 18,

de borden met picto's van de weg die wij volgden.

Afgelopen nacht heeft het gestormd! Het valt mee dat de tenten nog staan. Maar het is droog en de zon schijnt, meer hebben wij niet nodig. Wij volgden eventjes niet de route maar namen weg 58 richting Adare . Het was wel een kleine 100 kilometer om rijden maar volgens een van de boekjes kan je niet om dit stadje heen. Het mooiste stadje van Ierland, zo stond het omschreven.Onderweg moesten  wij met een veerpont overvaren van Killimer naarTabert. Toen wij midden op het water zaten zei Tom : nu links af slaan Haha, toch maar eventjes aan boord gebleven. Eenmaal aan de overkant moesten wij wachten van het personeel. Eerst moesten alle andere auto's van boord. Daarna gaf de kapitein nog wat gas zodat de pont wat hoger op de wal lag en wij er moeiteloos af konden rijden. Dit was nog eens service.  Direct na de veerpont  kwamen wij weer op de route van de Wild Atlantic Way en na een aantal kilometers over een landelijke prachtige weg kwamen wij aan in Adare . Nou wij kunnen je vertellen dat je je die omweg kunt besparen.

Dit was eigenlijk alles, een hoek met  gekleurde huizen.

 Mooiste stadje van Ierland?? Wat je op de foto ziet was eigenlijk alles. Om precies te zijn een hoek met wat gekleurde huizen. Wij hebben er nog rondgelopen maar dit was echt klink klare onzin. Wij dachten er wel anders over.  Nadat wij wat rondgelopen hadden reden wij weer weg met een
desillusie rijker. Dit was absoluut niet wat wij verwacht hadden.Wij reden over prachtige landelijk gelegen B wegen , later door een natuurgebied met wat hogere heuvels/bergen. En over die bergen lag een pas. Er stond al bij dat je deze weg verboden voor vrachtwagens was , niet breder dan... en niet et een caravan...... O nee he, dat hebben wij wel eens eerder meegemaakt en dat was toe geen prettige ervaring. Langs de weg waren heel veel inhammen  waar je in kon rijden als er een tegenligger aankwam. Om daarna weer verder te kunnen rijden. Eigenlijk ging dat heel goed en zo kwamen wij vlakbij Dingle aan. Op het oog een gezellig plaatsje en mooier dan Adare waar wij vandaan kwamen. Er moest hier ergens een camping zijn maar wij konden de borden met aanwijzingen niet vinden. Zoals ik al eerder vertelde worden de campings maar heel schaars aangegeven. Albert stopte even en ik liep naar de toeristen info . Die gaven mij een mooi plattegrondje waar de camping op aangegeven stond. Het bleek midden in een natuurgebied te liggen. Albert mistte een bordje waardoor wij veel langer over de rondweg reden dan eigenlijk nodig was. Na enig zoekwerk en rondrijden vonden wij uiteindelijk de camping vlakbij Gallarus, ongeveer 10 km. vanaf  Dingle.De camping werd beheerd door een vriendelijk ouder echtpaar.Het kerkje dat op een

foto op folder van  een kerkje in een gebied dat achter de camper stond

folder stond lag vlak achter onze camper. Wij liepen er nog even naar toe. Vanaf de parkeerplaats daarbij zag je het kerkje niet en er werd intree voor gevraagd en wij lieten het voor wat het was. Het kerkje werd volgens de archeologen tussen de 6e en 9e eeuw gebouwd. Ze vermoeden voor buitenlanders omdat het raam naar het oosten is gericht.

precies zo'n regenboog als op de folder boven dat zelfde gebied

nieuwsgierig vogeltje

Wat later begon het iets te regenen en daar verscheen precies zo'n regenboog boven het gebied waar het kerkje staat. Toeval bestaat niet.Toen Albert buiten ging koken zat er steeds een klein vogeltje om hem heen. Terwijl wij aan het eten waren wipte hij op de nog warme skottel braai .om te kijken of er nog iets te halen viel. Daarna hipte hij onder de camper door op de treeplank om vervolgens eens een kijkje in de camper te nemen. Ineens zag ik hem binnen voor het raam zitten. Albert deed vanaf de buitenkant heel voorzichtig zijn peortiert open en hup, daar ging hij weer. Was een leuke ervaring.
Al met al hadden wij alweer een mooie dag achter de rug.

vogeltje in de camper

dag 17 zondag 29-7

dag 17,

even de toerist uithangen

Wij verlieten De camping bij Doolin en reden de route verder. Allereerst reden wij omhoog richting de Cliffs of Nowher.
Aanvankelijk wilden wij deze overslaan maar omdat wij er nu voorbij reden parkeerden wij de camper toch maar . Er was een mega groot parkeer terrein en het was er ook al aardig druk. Ook dit was weer een enorme toeristische trekpleister.
Natuurlijk waren ook hier de eerste touringcarbussen al gearriveerd maar de drukte verspreide zich goed over enorme oppervlakte. Ook hier was een informatie gebouw en een groot restaurant maar honden werden niet toegestaan. Ook hier hingen wij even de toerist uit , even een foto als bewijs dat wij hier echt geweest waren. Wij liepen de

uitzicht over the cliffs of nowher

mensen massa achterna de hoogte in. Via een lange trap kwamen wij boven en hadden een prachtig uitzicht over de cliffs. We liepen naar the O'Brien's Tower en liepen nog wat verder rond. Je kon ook nog de andere kant oplopen maar dat ging behoorlijk steil omhoog

the O'Brien's Tower

en dat zagen wij niet zo zitten. Vanaf die kant zou je ook de papegaaiduikers ofwel Puffins kunnen zien. Wij liepen langs de souvenir winkeltjes weer terug richting de camper waar ik gelijk ook maar even koffie zette. Wij hadden veel geluk met het weer, het was vrij helder dus hadden wij een mooi uitzicht gehad.

Aan de achterzijde van deze cliff zou je de Puffins kunnen zien

als wij over dit hek klommen en over keien naar beneden klauterde konden wij zo langs het water lopen.

Wij reden verder over een hele lange B weg, een soort landweg. Hier zaten enorm veel diepe hobbels en kuilen in dus Albert moest even rustig aan doen anders vlogen de spullen om onze oren.Op deze reis hadden wij deze ervaring al eerder op de B wegen gehad. Albert had van te voren uit het gidsje met campings langs de Wild Altlantic Way een mooie camping gevonden. Hij had de coördinatiepunten in Tom gezet. Wij kwamen uit in Doonaha, een camping aan de inham van de Altlantische oceaan. Wij stonden hier pal aan het water en als wij over een hek en een  aantal flinke keien naar beneden  klauterden konden wij heerlijk over het kiezelstrand lopen. Wij moesten echter wel het getij in de gaten houden anders konden wij niet meer terug. Ook Max kon hier weer lekker los lopen en hij schooierde heerlijk tussen de stenen en keien om te zien of er nog wat te eten viel voor hem. Ook lagen allerlei aangespoelde zeeplanten op het strand. Wij her

kende ze niet. sommigen hadden een paarse kleur en andere weer wat roomkleurig. Wij genoten en voor het hoge water er was zaten wij alweer voor de camper.

allerlei aangespoelde zee planten

.

dag 16, zaterdag 28-7

dag 16,

 Vannacht heeft het erg geregend maar toen wij wakker werden was het weer droog. Gisteren had een mevrouw bij de info over de boot tochten verteld dat , als wij mee wilden, wij het beste  met de boot van 10.00u mee konden gaan omdat het dan nog niet zo druk was.
Maar aangezien het slecht weer was geweest vannacht en de golven nogal hoog waren en ik nogal last van mijn rug had zag ik het eigenlijk niet zo meer zitten. Bovendien waren de eerste touringcar

door het water uitgehold in in het gat op de bodem zaten de schelpdieren vast gezogen.

door de erosie en het water helemaal uitgehold en sommigen met gaten erin.

bussen al gearriveerd en was de wachtende rij al behoorlijk lang. De kleine booten werden helemaal volgepropt met mensen en zo lieten wij deze kans aan ons voorbij gaan. Wij besloten om op ons gemak te gaan wandelen. Eerst richting the cliffs. Het zijn echter niet de allerhoogste cliffs van Ierland zoals de meeste mensen denken. Zoals ik al schreef zijn deze 214m. hoog en the cliffs of Slieve Leagu, waar wij eerder naar zochten maar niet gezien hebben, is de hoogste 601 meter hoog. Maar the cliffs of Moher zijn veel bekender. Volgens de folder die wij op de camping kregen zijn ze 320 miljoen jaar oud! 320 miljoen jaar !! wat zou daar allemaal gebeurd zijn? Hoeveel mensen hebben deze cliffs gezien en bewandeld? Zoveel vragen war wij nooit antwoord op zullen krijgen maar ik was er aardig van onder de indruk. Wij kwamen heel dicht bij het water en zagen stenen die door de erosie en het water helemaal uit gehold waren en in sommige zat zelfs een gat. Het water ging er in en uit en in en uit en dat 620 miljoenjaar lang! En nu stonden wij er zomaar naar te kijken. Hoe nietig en klein ben je dan zeg.Achter onze camper was ook een heel groot gebied. En daar hebben wij heerlijk lopen  kuieren. er waren heel veel oude stenen muurtjes als afrastering van de gronden van de land eigenaren. In het begin liepen er nog wat andere mensen maar hoe verder wij liepen hoe rustiger het werd. En bij die oude afrasteringen vroeg ik mij weer af wie deze stenen zo neer gelegd hebben, met hoeveel mensen hebben ze aan deze muur gebouwd? Hoe hebben ze deze stenen op elkaar gekregen ? Vragen vragen en vragen.Soms liepen wij

De oude muurtjes om de afrastering van je land aan te geven. Wie heeft deze ooit gebouwd??

meters hoog boven de zee en zagen het water tegen de rotsen op beuken. en dan liepen wij weer bijna gelijk met het water. Wat een prachtig ruig gebied is dat daar zeg. Tussen de rots stenen waar wij over heen liepen zaten soms scheuren van een paar meter diep. Hier en daar groeide er een klein nietig plantje tussen. Het was zo prachtig hier.Ook Max liep hier lekker te scharrelen, keek onder elke steen en duwde hier en daar zijn neus weer ergens onder.
Eenmaal terug bij de camper aten wij even wat en later in de middag zijn wij nogmaals naar Doolin gewandeld. Wat een heerlijke dag met erg veel indrukken hebben wij gehad vandaag. Zo blij om dit allemaal te mogen zien en te ervaren.

De golven beuken tegen de rotsen

dag 15 vrijdag 27-7

dag 15,
Het was jammer, ook deze plek verlieten wij weer omdat er , behalve het strand en de zee, niets te beleven viel.
Onderweg kwamen wij de Liddl tegen en daar deden wij weer voor een paar dagen proviand.
En zowaar hebben wij boontjes en bietjes gescoord, eens iets anders dan wortelen,  broccoli en sla. Ook verkochten zer hier bloemkooltjes maar die waren zo klein dat ze in onze holle kies patste.
Wij reden door Galway, een grote stad waar het erg druk was en het ene na het andere stoplicht elkaar opvolgde.
En toen begon het te regenen en niet zo'n klein beetje ook. Hele grote druppels, dit was echt hevig. Maar zo snel dat wij hierdoor verrast werden verdween de bui ook weer.
En daarna kwam er een weg met haarspeldbochten. Dit hadden wij in deze vakantie nog niet meegemaakt.
Later reden wij door een prachtig gebied waar ook  het Dunguaire kasteel in staat. In de beschrijving er van staat : Bij eb een spookachtig kasteel in een spookachtige omgeving. Het was er op het moment dat wij er voorbij kwamen erg druk Jammer want er was voor ons geen plaats om te parkeren zodat wij er dichtbij konden komen. de foto is uit de rijdende camper gemaakt.
En dan rijden wij door Doolin waar de drie beroemde pubs zijn van Ierland. Volgens zeggen is hier ook elke avond traditionele volks muziek.en er zijn een paar winkels. En dat is heel Doolin.

Dit is heel Doolin met drie bekende pups in Ierland.

vanuit onze stoel keken wij richting the cliffs of moher

Een kilometer of twee verder ligt de camping. Cong camping caravan and Glamping park. .Wij vinden er een mooie plaats en kijken vanaf onze stoel zo naar de kliffen. Pas later besef ik mij dat wij dus kijken op the cliffs of Moher. Vandaar dat het hier zo druk was. Wij liepen eerst terug naar Doolin en ik kocht daar drie Ierse kaboutertjes. Op de terug weg hoorden wij het water van de zee op beuken tegen the cliffs. Je zou het misschien niet zeggen maar the cliffs (onderste foto) zijn 214 meter hoog. wij liepen nog even langs de kade tegenover de camping en het bleek dat je vanaf hier met een boot mee kon om walvissen te spotten, richting   the Aran islands , een groep van drie eilanden in de Atlantische oceaan  of met een boot richting the cliffs of Moher om puffins (papagaaiduikers) te spotten. Nou, dat was misschien dan wel wat voor morgen. De rest van de middag/avond bleven wij in de buurt van de camping

tijdens de wandeling naar Doolin hoorden wij het water op beuken tegen de cliffs of Nowher.

dag 14, donderdag 26-7

dag 14,

Dat was een onstuimig  nachtje zeg, dat was geen briesje meer maar een stevige wind. Als je had gezegd dat wij op een boor zaten dan geloofde je dat oprecht. Foei, wat schudde de camper heen en weer vannacht.En in de vroege ochtend waren er stevige regenbuien bij. Wel een heerlijk geluid als je in de camper in je bed ligt en er nog niet uit hoeft.
Maar aan alles komt een eind , zo ook het verblijf op deze camping. Voor wij weg reden liep ik nog even naar de receptie om te bedanken voor de zeer vriendelijke gastvrijheid die wij  hadden gekregen van hen.
Het leek erop dat deze mensen deze camping pas hadden overgenomen. Gisteren liepen ze met iemand rond die foto's nam en ze vertelden precies hoe deze camping in elkaar stak.  Waarschijnlijk voor een of andere reisorganisatie die  ze in een reisgids opnamen.
Ook het gebouw van de receptie rook nog naar nieuw hout e.d. en beneden waren de camper plaatsen ook nog nieuw.
Als wij zulke mensen tegen komen krijgen ze meestal een souvenirtje uit Holland van ons. Wij hebben altijd wat kleine houten klompjes in de camper liggen voor deze gelegenheden. En dit was er zo een.
Ik bedankte hen en overhandigde de kleinigheid. Ze waren stom verbaasd en bedankte vriendelijk voor deze gift.
Dit hadden ze nog niet eerder mee gemaakt.
Wij reden daarna eerst de 23 kilometer terug naar weg 32 waar onze reis weer verder ging.Wij keken rond in Westport aan weg 31. Westport is een enorm drukke stad. Wij konden de camper parkeren in

alle wegen komen samen op een kruispunt

een hele steile straat . Naar beneden lopen ging prima , maar wat je naar beneden loopt moet je later weer omhoog lopen ook. Het heeft een heel oud centrum met van die lange smalle winkels. Een van die winkels ging ik binnen om de sfeer even te proeven. Je kon door een nauw pad naar achteren lopen maar je kon je kont niet keren omdat het zo verschrikkelijk vol stond met van alles wat je maar kon bedenken. van klosjes garen en bolletjes wol tot wasknijpers, pannen schroefjes gereedschap enz. enz. Wij liepen nog

The Mall along carroberg river

vanaf de duin keken wij zo op de Atlantische oceaan.

verder en het leek eventjes of wij in Nederland terug waren. Midden door Westport loopt de mall along carroberg river. Daarna over het enige kruispunt in Westport waar al het verkeer samen komt en dus gigantisch druk is.Het was gewoon lastig om naar de overkant te komen en moesten er goed erg in houden dat er hier links gereden wordt. Wij hadden nog wat boodschappen nodig, er was een super onderaan de steile straat waar wij geparkeerd hadden. Wij zagen het niet zitten om met boodschappen de steile straat te beklimmen. Dus deden wij dat zonder boodschappen.Buiten adem kwamen wij weer bij onze camper aan. Wij reden weer verder over de N59 ( weg 66). Helaas kwamen wij geen gewone super meer tegen. Alleen een Coutry shop. Het woord zegt het al. Een afgelegen winkel in the middle  of nowhere . Wij kochten alleen het nodige. De prijzen waren hier verschrikkelijk hoog. Albert had in het boekje een camping gevonden in Tully. Penvyle beach was de naam . Alleen stond erbij dat er geen honden welkom waren maar op de foto te zien was het er echt heel erg mooi. Bij de receptie ben ik gaan vragen of wij terecht konden maar dat wij wel een hondje bij ons hadden. Dit was geen probleem als hij maar aangelijnd werd, ook op het strand omdat er hier veel schapen liepen en de boeren niet blij werden van loslopende honden. Dat was logisch en voor ons geen probleem.  Albert liep eerst eens rond en zag een schitterende plek bovenop een duin. Prachtig, wat een uitzicht en vlak aan zee. Toen wij naast ons naar beneden keken zagen wij dat er een tent aan gort was gewaaid. Dus ook hier had het gespookt. Later kwamen

de eigenaren aan met een busje en haalde alle natte zooi uit de tent. Dekbedden, tassen en andere spullen kwamen doornat uit de tent.

Op het strand hier lagen bijna  geen schelpen.
Op een na dan, een parelmoer kleurig torentje en dat verdween in mijn broekzak. Hier en daar een kiezelsteen. Wel werd er hier naar slakken gezocht. Sommigen hadden wel emmers vol. 

zonsondergang vanaf de camping Penvyle beach

 

dag 13, woensdag 25-7

dag 13.

Vanmorgen eerst de was opgehaald. Deze was keurig opgevouwen ,sokken op een rolletje en de theedoeken nog net niet gestreken.
Heerlijk om voor een keertje alles zo in de kastjes te kunnen leggen(op de onderbroeken na dan)
Na de koffie reden wij eerst naar Keem.
Keem is op dit eiland DE bezienswaardigheid. Volgens de camping eigenaar en zijn vrouw Moet je hier naar toe als je in de buurt bent en ook in de boekjes staat dat het hier erg mooi is.
Nou komen wij nogal eens te pas met de mooiste plekjes die de boekjes aangeven maar nu we er toch waren.....

Voor het eerst in deze vakantie komen wij de schapen die op de weg lopen tegen. En denk maar niet dat ze aan de kant gaan hoor als jij met je camper er voorbij wil. De weg gaat erg hoog over een berg . Het is hier  een prachtige natuurlijke omgeving en we genoten elke minuut.   Het was gelukkig erg helder weer en hadden mede daardoor een prachtig uitzicht.
Even later zagen wij in de diepte de zee liggen.
Keem is een van de vijf Blue flag stranden. Dit betekend dat de kwaliteit en netheid op het strand aan alle eisen voldoet. Het is een beschutte vallei en trekt daardoor veel badgasten. Behalve als je vroeg bent zoals wij.Toen wij er aankwamen liepen wij als een van de eerst deze dag over het parelwitte strand.Dat was ook wel even fijn voor Max want die kon toen nog even lekker zijn energie kwijt op het strand. Ook hier zatwen er weer veel schelpen op de rots vastgezogen maar ook lagen er wat losse schelpen. Van die torentjes en dergelijke. Ik zocht er een paar en nam ze mee. Thuis hebben wij en schaal die ik elk jaar met water vul en op de bodem liggen dan de meest bijzondere schelpen die wij in de vakantie vonden. Een paar drijvende waxine kaarsjes en klaar is je tafel stuk. Intussen werd het al wat drukker en liepen wij terug naar de camper. Onderweg kwamen wijde onderstaande krabbenfuik tegen wat leuk was om te zien.Wij

waren net te vroeg om bij een caravan koffie te kopen. Je ziet trouwens door heel Ierland de mensen met grote bekers koffie lopen. Op bijna elke hoek van de straat worden deze bekers verkocht. En zo gebeurde het dat ik zelf in de camper koffie zette en die dronken wij op zittend op een rots. Het werd weer drukker en drukker , tijd om te vertrekken dus. In dit gebied reden er ook weer heel veel mountain bikers maar ook zagen wij veel wande-

laars.Het bleek dat er hier ook veel wandelingen uit waren gezet.Ook waren hier de turfstekers actief

geweest. De witte zakken ontsierden het landschap. Er waren hier een aantal restaurantjes en huizen te koop. Haast zou je denken aan vergane glorie, jammer want de meeste zagen er best leuk uit. Het was echt erg stil hier. Eenmaal weer terug bij de camper lunchte wij buiten en in de middag liepen wij naar de zee. Op een gegeven moment lipen wij op een pier, er kwam een vlaag stevige wind en hup.... Daar ging Albert zijn pet zo de Atlantische oceaan in. Natuurlijk konden wij er om lachen maar het was wel een pet die Albert graag op had. Wij keken ernaar en zagen dat de golven hem tegen de rotsen op wilde klotsen. Eer Albert naar beneden was gelopen namen de golven zijn pet weer mee. Het was net een spel van de zee en de pet. Op een gegeven moment zonk de pet helaas. Maar gelukkig had hij er in de camper nog wel een paar. Op de terugweg dronken wij bij Rosies cottage Ierse thee met chocolade cake daarbij. Dat smaakte echt erg goed. Sávonds  aten wij nog buiten maar al snel koelde het af. Het was weer een heerlijke dag.